‘Dankzij de samenwerking met Peter is mijn muziek harder geworden en pas ik mijn stem aan aan het genre. Het is iets wat ik al lang wilde doen. En ik kan niet gelukkiger zijn met het resultaat. Samenwerken met Peter Tägtgren was geweldig. We hadden samen de visie over een melodieuze moderne metalplaat. En dat is precies wat het geworden is. Er blijven melodiëen en refreinen aanwezig. Het is een kruising van metal en classic rock.’
Deze plaat is wel een verrassing. Velen verwachtten iets in de lijn van jouw vorig solowerk.
‘Dat is juist wat ik wilde vermijden. Ik wil mezelf niet steeds herhalen. Als een artiest zich niet ontwikkelt en niet evolueert of verandert, dan bloedt hij leeg. Je moet het doen voor jezelf maar ook en vooral voor de fans. David Bowie is het beste voorbeeld hiervan. Hij herhaalde nooit zichzelf, niet in de nummers maar ook niet in de stijl. Ik wil mezelf helemaal niet vergelijken met hem, maar het gaat om het idee. Dat is het geheim van een groot artiest. Dus ik maakte met opzet al vijf jaar geen soloalbums meer, ik wachtte op deze uitgave. En ik ben er heel trots op.’
Je teksten zijn donkerder geworden.
‘Kunst is een weerspiegeling van het leven. Het is een spiegel van de realiteit en ik ben overtuigd dat de huidige realiteit donker is. We staan zelfs dicht tegen een nucleaire oorlog. En ik wilde duidelijk maken dat de ganse wereldsituatie ernstig is. Ik denk dat we nog nooit in de menselijke geschiedenis zo dicht tegen de uitroeiing gestaan hebben. Het klimaat, de pandemie, de oorlog, de inflatie en nog zoveel meer. Het gaat de slechte weg op. Dus de teksten gaan over tirannie, naleving van wetten en vooral over vrijheid en hoe we die vrijheid verliezen. De song ‘Rise Up’ is een hymne om te vechten voor je vrijheid. Zoals ik het zie, hebben we te laks op de wereld gepast. Alles is te vanzelfsprekend geworden. We zitten in onze zetel en kijken naar Netflix en de wereld gaat aan ons voorbij.’
Je kwam plots naar buiten met je ziekte, Alopecia, waardoor je al jaren kaal bent.
‘Inderdaad, het werd tijd. Het stond al jaren op mijn bucketlist. Ik werd erin ondersteund door mijn vrouw en familie die mij aanspoorden om het naar buiten te brengen. Dus vanaf nu krijg je versie 2.0 van mij te zien en het voelt goed. Ik werd er in school enorm mee gepest en ook later kreeg ik heel veel commentaar. Mensen kunnen enorm wreed zijn. Maar ik was een speciaal geval. Normaal krijgen mannen het vanaf dertig jaar maar ik had het al aan de leeftijd van drie jaar. Mijn moeder waste mijn haar en alles hing aan de handdoek.’
Wat vond je van de reactie van Will Smith, wiens vrouw dezelfde aandoening heeft, op de Oscaruitreiking?
‘Het was maar een grap. Geweld is nooit de oplossing. Hij had nooit mogen slaan daarvoor. Hij is de enige die er slecht uitkwam. Hij reageerde te fel en heeft er nu wellicht spijt van. Mijn motto is: ‘Het is niet belangrijk wat er op hoofd staat maar wel wat erin zit’.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 211.
