Had je in 1972, toen Magnum opgericht werd, ooit gedacht dat het meer dan 50 jaar zou blijven duren?
‘Ergens wel, want ik had op dat moment al voor mijzelf uitgemaakt dat ik voor de rest van mijn leven een zanger zou zijn. Alhoewel ik op dat moment niet dacht dat ik in 2021 nog bij Magnum zou zingen. De geschiedenis en toekomst van een artiest of band voorspellen gaat nu eenmaal niet en soms kan dat raar uitdraaien. Maar ik had in die periode een goed gevoel bij wat we deden en net als Tony geloofde ik enorm in ons kunnen als muzikanten. Dat is ook de reden waarom we als huisband van de club Rum Runner in Birmingham begonnen. Gewoon omdat we muziek wilden spelen en het maakte ons niet uit welk genre dat was op dat moment. Zelfs onze bandnaam was bijzaak. Omdat we bijna dagelijks in die nachtclub speelden, zijn we dan ook vernoemd naar het formaat van een fles champagne. Stel je voor. Maar toen we pas begonnen, wist ik ook niet dat we het zo goed gingen doen. Plots gingen we op tour met Whitesnake en Ozzy, een droom voor elke band en een enorme motivatie voor ons als muzikanten om het steeds beter te doen.’
Was Magnum niet een beetje een band die er net overal tussen viel? Te zacht voor de echte heavy metal fan en te hard voor fans van progrock en gewone rockmuziek?
‘Toen we het debuut uitbrachten, was de NWOBHM net begonnen en om de één of andere reden werden we daarbij ingedeeld. Of we het nu wilden of niet, we hoorden blijkbaar ook bij de NWOBHM. En dat terwijl we onszelf als een pure rockband omschreven. Zeker niet als heavy metal. Tony heeft zelfs nooit bewust songs in die stijl geschreven. Magnum kan soms wel hard klinken, maar dat is volgens mij geen echte heavy metal. Maar doordat we in die categorie ingedeeld werden, gingen er ook wel wat deuren open. En we vielen inderdaad wel tussen verschillende genres in. Maar door ook op tour te gaan met die grote heavy metalbands, werden we in dat wereldje toch wel behoorlijk populair. Meer dan bij de fans van gewone rockmuziek en progrock.’
“De echte reden waarom ik zanger wou worden is toch Mick Jagger.”
Door welke artiesten werd je zoal beïnvloed in die periode?
‘Dat was voor mij vooral Queen, Free en andere Britse acts in dat genre. Terwijl ik toen, en nu nog steeds trouwens, een enorme fan van Foreigner was. Lou Gramm was in die periode een groot voorbeeld voor mij. Net zoals Steve Perry van Journey dat was. Die Amerikaanse rock en hardrock was echt wel mijn ding. Terwijl Tony naast Queen ook wel grote fan was van het meer bluesy werk en de pure rock-’n-roll uit de sixties. Maar de echte reden waarom ik zanger wou worden is toch Mick Jagger. Ik was toen een heel grote fan van de Rolling Stones en ik wilde ook iemand zoals Mick Jagger worden.’
Na de eerste plaat heeft Magnum immens veel getourd. Was dat jullie geheim voor het succes?
‘We hadden ook het geluk dat we uit Birmingham kwamen, denk ik. Want nog voor de release van de eerste plaat werden we opgepikt door Judas Priest. Die gingen op tour met hun ‘Sin After Sin’-plaat en die wilden ons er per se bij hebben. En met die tour hebben we wel naam gemaakt, denk ik. Want plots werden we door verscheidene heavy metalbands gevraagd als hun support act. Zo gingen we het jaar daarop met Whitesnake op tour. En telkens bereikten we een ander publiek. Net zoals in 1979, toen we op tour gingen met Blue Öyster Cult. Dat was in die tijd een wel heel speciaal publiek. Niet echt heavy metal en ook niet echt gewone rock. En daarna gingen we nog de baan op met acts als Ozzy Osbourne en Def Leppard. En uit al dat verschillend publiek zijn de echte Magnum-fans opgestaan.’
Heb je nooit spijt gehad dat je zelf geen muziek geschreven hebt voor Magnum?
‘Helemaal niet, want ik ben totaal geen songwriter. En ik heb altijd al het geluk gehad dat ik met goede songwriters heb kunnen samenwerken. Tony doet dat perfect voor Magnum en daar ga ik mij niet in mengen. Eerlijk gezegd ben ik daar ook te lui voor. Ik ben een zanger en dat is het. Dat is ook de reden waarom ik nooit een rijbewijs gehaald heb. Ik heb de perfecte mensen rondom mij om mij overal naartoe te voeren. Waarom zou ik het dan zelf moeten doen? Dat is met muziek ook zo. Als iemand de perfecte songs schrijft, waarom zou je het dan zelf willen gaan doen?’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 204.
