Surkamp is een verteller en doet maar al te graag zijn verhaal. ‘Ik ben vooral een schrijver. Ik doe niks anders en onze eerste songs waren dan ook snel klaar. Blijkbaar werd onze muziek progressief genoemd, maar er was uiteraard geen enkele bedoeling om zus of zo te spelen. Ik kende enkel King Crimson en luisterde soms naar vergelijkbare bands uit Duitsland, maar het was niet de bedoeling om ons te spiegelen aan een andere groep. Wij hadden onze eigen ideeën. Ik denk ook dat we de allereerste Mellotron in de VS hadden. We hadden een enorm arsenaal van keyboards en aanverwanten. Dat was ongezien in die periode en was ‘funny’. Ik had niet de ambitie om een rockster te worden of zo. Gewoon muziek maken, anders dan de rest, was de bedoeling.’
Was geld de reden waarom er al heel vroeg grote strubbelingen waren in de groep? ‘Oh, deels waarschijnlijk wel’ zegt David heel eerlijk. ‘Die mannen waren ook een stuk ouder dan ik en hadden andere interesses als je begrijpt wat ik bedoel. Iedereen voelde zich een grote songschrijver, maar het was wel wachten op een resultaat (lacht). Zo komt het dat ons derde album ‘Has Anyone Here Seen Sigfried?’meteen ook de zwanenzang was. De groep hing nog nauwelijks aaneen en de meesten hadden echt geen zin meer om mee te doen. We traden al geruime tijd niet meer op en hadden voortdurend onderlinge ruzies. De schijf werd een haastklus, een samenraapsel van left-overs van ‘At The Sound’ en nieuwe songs geschreven in enkele minuten. Uiteindelijk weigerde de platenmaatschappij en ons management om de elpee uit te brengen (de opnames waren eerst als bootleg te vinden, maar met een slechte sound en na het ontdekken van de mastertape, kwam er in 2014 een deftige uitgave) en de band hield op te bestaan.’
Als je naar de twee eerste albums van Pavlov’s Dog luistert, voelt het aan alsof ze geschreven zijn aan de piano. David haalt gelijk een akoestische gitaar van de muur. ‘Je hebt gelijk. Dat zijn de twee muziekinstrumenten waarmee mijn nummers gecomponeerd worden.’ Hij is zo op dreef dat indien ik zou gevraagd hebben om een song te spelen, hij er zonder twijfel aan begonnen was. Zou het niet een goed idee zijn om eens met een orkest te werken? ‘Uiteraard is dat een schitterend idee. Onze songs zijn al dermate orkestraal dat deze zich prima zouden lenen om verder uit te werken met een echt orkest. Je hebt dan wel een dirigent nodig, iemand die de songs kan herschrijven en heel veel geld om al dat personeel te betalen. Het idee lijkt dan alsmaar minder aantrekkelijk te worden’.
Een andere anekdote waarover we iets meer wilden te weten komen is het stripverhaal van de groep. David lijkt verbaasd dat we dat kennen en rent weg om terug te komen met een mooi ingelijste cover van de strip. ‘Een lokaal rockmagazine had een comic over ons ‘Adventures With The Hounds’. Al snel was er verwarring over de naam natuurlijk. We hebben ons nooit ‘The Hounds’ genoemd, maar de strip zorgde voor wat commotie. Op een bepaald moment gaat het gerucht dat ik zelfmoord had gepleegd. Niks van aan, maar in die strip gebeurde er nog wel meer zaken die niks met de werkelijkheid te maken had. Soms zien mensen niet meer wat nu echt is of fictie. Een rumoer zet je niet meteen recht, zelfs al sta je levensecht voor de persoon die de vraag stelt en gelukkig was er nog geen internet in die tijd, want anders was het niet meer te overzien.’
