Lijkt simpel, maar dat is buiten het label en management gerekend. Dik twee maand na onze aanvraag leek er eindelijk beweging in de zaak te komen. In de week van de show kwam het nieuws dat we met gitarist Jim Root aan tafel zouden schuiven. Nog geen 24 uur later zat in onze mailbox het bericht dat Root geen pers zou doen. Aangezien het om een coverstory ging zou men alles in het werk stellen om Corey Taylor te koppelen aan Rock Tribune. Het bleek echter geen evidentie om de zanger tot bij ons te brengen. Maar bassist V-man, aka Alessandro Venturella, nam met plezier zijn plaats in. Dat was dan weer het sein om van onze kant enig protest aan te tekenen. Ondanks zijn postuur valt de bassist als gesprekspartner wat licht uit. Men kon erin komen en stelde voor dat drummer Jay Weinberg de honneurs zou waarnemen. Jay zit sinds 2013 bij Slipknot waar hij de vorig jaar overleden legende Joey Jordison vervangt. Bovendien is hij de zoon van Max Weinberg die tot nader order de drums verzorgt bij Bruce Springsteen zijn E Street Band. Vol goede moed schoven we aan bij de 32-jarige knaap, een begenadigd drummer die zich ook ontpopte tot een meer dan fijne gesprekspartner.
De aanleiding van ons gesprek is ‘The End, So Far’, hun zevende album. Met zo een titel zagen we het al van ver aankomen dat er andermaal speculaties zouden ontstaan over een nakend einde van het legioen uit Des Moines. ‘Zoals je misschien wel kunt denken komt het idee van Corey’, verduidelijkt de drummer. ‘Bijna elke keer als we een album maken, hebben we nog geen idee van wat de titel zal worden. Toen we de opnames hadden afgerond vroeg ik Corey welke stappen we nu zouden ondernemen. Nadenken over de mix, de mastering, maar ook het visuele aspect, de videoclips, singles en uiteraard een titel. Toen dat laatste ter sprake kwam, zei hij heel beslist: ‘The End, So Far’. Dat was niet als grap of gimmick bedoeld. Voor ons is het eerder het sluiten van een bepaald hoofdstuk om nu te beginnen schrijven aan een nieuw. Het is dus zeker geen einde, maar eerder een nieuw begin. Althans, dat is onze visie. Wanneer je die dan openbaar maakt, gaan mensen er hun eigen invulling aan geven. Dat personen dan veronderstellen dat het einde voor Slipknot in zicht is met die titel was te verwachten. Dat stukje hebben wij niet onder controle en dan kun je slechts één ding doen: er eens goed mee lachen.’
“‘Joey Jordison zal altijd een plaatsje in ons hart hebben, ook bij mij’”
Door de jaren heen is Slipknot uitgegroeid tot een van de grote jongens in metalland. Dat heeft vanzelfsprekend zo zijn gevolgen voor het vervolg van de carrière. Tournees worden langer en daardoor ook de tijd tussen twee albums in. De vorige release, ‘We Are Not Your Kind’, zag het licht in 2019. Dat er amper drie jaar later al een opvolger in de pijplijn zit, zou een verrassing kunnen worden genoemd. Over de reden waarom moeten we niet onnozel doen. Doordat alles twee jaar heeft stilgestaan in de culturele wereld hadden creatieve zielen tijd zat. Dat was bij Slipknot niet anders. ‘We hadden drie jaar gewerkt aan ‘WANYK’. Het resultaat en de manier waarop die release is onthaald, stemde ons hoopvol. We zaten midden in de tourcyclus voor dat album toen alles dus op slot ging. We liepen over van de energie en wilden die niet omzetten in frustratie omdat niets nog kon. We zijn dan binnen de restricties die van kracht waren gestart met nieuwe ideeën uit te werken en over en weer te sturen. Niet ideaal, zeker in het begin toen er een lockdown was. Het duurde een tijdje om aan die manier van werken gewend te raken. Ik hou er persoonlijk heel erg van om in eenzelfde kamer met mensen aan een nummer te sleutelen. Let op, er staan stukken op die we wel samen hebben vormgegeven zoals ‘Hivemind’ en ‘Medicine For The Dead’. Dat waren zaken die al op de plank lagen sinds 2014. Ze waren alleen niet af, er was dat tikkeltje extra nodig en daarvoor moesten we samenzitten. Langs de andere kant is er nooit een tijdlijn geweest om dingen uit te brengen. Slipknot laat zich door niemand nog dicteren wat ze wanneer moeten doen. We gaan af op ons gevoel en het resultaat daarvan hoor je op ‘The End, So Far’.’
Familie is iets dat altijd centraal heeft gestaan bij Slipknot. Toen Paul Gray in 2010 van ons heen ging, was dat meer dan een schok waar de groep ruim de tijd voor nodig had om dat te boven te komen. Vorig jaar overleed dan plots de man in wiens voetstappen Jay is gestapt: Joey Jordison. Ondanks het feit dat die al meerdere jaren niet meer bij Slipknot zat, kwam dit ook keihard binnen in hun kamp. Als we dat bovenhalen is Jay een beetje terughoudend, toch wil hij wel iets kwijt. ‘Dat was heel tragisch nieuws. Bovenal is Joey een vriend van de oude garde. Hij stond mee aan de wieg van dit alles. Door de jaren heen gebeurt er dan het een en ander dat leidt tot wat het is geworden. Dat is natuurlijk spijtig, maar het verleden wis je niet uit. We hebben heel veel binnenskamers gehouden. Gewoon omdat de buitenwereld er geen zaken mee heeft. Toch waren we het aan onszelf verplicht hem de eer te geven die hem toekomt. Zowel de dood van Joey als Paul was voor het Slipknot-universum een groot verlies. Voor elk apart binnen de band was het ook anders, net zoals dat bij iedereen in het dagelijkse leven is. Als een familielid wegvalt, heeft dat op iedereen een ander effect. Wij kiezen er gewoon om dat privé te houden. Een ding is zeker: Joey Jordison zal altijd een plaatsje in ons hart hebben, ook bij mij.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 210.
