‘We zijn zelf erg blij om weer een nieuw album te kunnen uitbrengen, al duurde het inderdaad weer erg lang. Om één of andere reden zijn er altijd veel chaos en onvoorziene omstandigheden mee gemoeid wanneer wij iets willen doen. Er waren weer een aantal tegenslagen, maar we zijn zelf verbaasd dat het toch weer twaalf jaar duurde om nog eens een volwaardig werkstuk af te leveren. Gek he?’
Die lange stiltes lijken stilaan traditie bij Unanimated. Tussen ‘Ancient God Of Evil’ en ‘In The Light Of Darkness’ gaapten 14 jaren, al zat daar toen de periode in dat de band in winterslaap ging, deze keer zijn het ‘maar’ 12 jaren. Ik heb me overigens altijd afgevraagd waarom de band op non-actief stond tussen 1996 en 2007.
‘Wel, de band splitte echt wel na ‘Ancient God Of Evil’. Ergens rond 1999 heb ik wel eens geprobeerd om Unanimated weer te reanimeren, maar tenslotte lukte dat pas echt in 2007. Tussendoor hadden we altijd te veel om handen en pas toen had iedereen weer voldoende ruimte in zijn agenda om ‘In The Light Of Darkness’ op te nemen. Helaas vertrok drummer Peter Stjärnvind meteen daarna weer, dus konden we weer van nul beginnen. Dat soort zaken motiveerde niet meteen en bovendien hebben wij nooit in termen van deadlines gedacht. Alles moet goed aanvoelen voor ons. Een tijdje speelde Set Teitan gitaar voor ons, maar die had zijn verplichtingen bij Watain en toen kwam Jonas Deroueche in het plaatje. Maar de tijd vloog terwijl en voor we het wisten, waren we twaalf jaren verder!’
Op die manier heeft Unanimated ongetwijfeld de trein meermaals gemist. In de periode dat jullie er van tussen waren, maakten je land- en stijlgenoten van Dissection, Naglfar en Necrophobic een enorme sprong voorwaarts. Heb je er geen spijt van dat je nooit mee kon profiteren van de sterke interesse in Zweedse blackened death in die periode? Wellicht had je dan nu een pak verder gestaan, al is er geen faam en rijkdom mee gemoeid?
‘Ik zal het woord ‘spijt’ nooit in de mond nemen, maar tegelijk moet ik toegeven dat ik me wel eens afgevraagd heb: ‘Wat als we nooit gesplit waren?’ Wellicht waren we dan nu veel groter geweest, maar zoals je al stelt zitten we niet in dit wereldje om er rijk van te worden of beroemd te zijn. Dat zijn geen motivatiefactoren voor ons, we willen simpelweg onze muzikale ideeën verwezenlijken. Alles gebeurt om een reden en ik voel dat Unanimated nooit sterker stond dan nu. De zaken lopen beter dan ooit, dus hoef ik ook niks te betreuren.’
“Ik zal het woord ‘spijt’ nooit in de mond nemen, maar tegelijk heb ik me wel eens afgevraagd: ‘Wat als we nooit gesplit waren?”
Is ‘Victory In Blood’ het resultaat van jaren sleutelen en vijlen aan de songs die we nu horen, of is het eerder te wijten aan een recente uitbarsting van creativiteit?
‘Beide eigenlijk. Sommige songs werden al in 2010 geschreven, maar er werd altijd wel iets aan veranderd en verbeterd tot we aan de huidige vorm kwamen. Daarnaast hebben we de laatste jaren toch weer meermaals gerepeteerd, tot twee keer per week, waardoor we nieuwe dingen gingen uitproberen die tenslotte als song vorm kregen. Maar daarnaast zitten we ook thuis aan basisideeën te werken, alvorens we ze als band echt uitwerken en alle arrangementen toevoegen. Daarbij houden we een open discussie waarbij iedereen zijn zeg kan doen. Door zo lang aan alles te werken, was er een massa ideeën waarin we moesten gaan schiften. Er is dus tegelijk ook heel wat materiaal gesneuveld.’
Heel wat van de teksten zijn echt satanisch geïnspireerd. Geloven jullie echt in een duivelse godheid, een tegenhanger van God, of is het eerder een allegorische figuur die het rebelse karakter van de mens op Luciferiaanse manier weerspiegelt?
‘De Duivel was sinds dag één een deel van Unanimated. Het occulte en de satanische filosofie lag onze band altijd na aan het hart. Ik denk niet dat dat op ‘Victory In Blood’ anders is dan dat op ‘Ancient God Of Evil’ al het geval was. Zoals je al aanhaalt, is er zowel een geloof als het rebelse aspect, maar beide zijn van toepassing voor ons. Die hele denkwijze maakt echt deel uit van ons dagelijkse leven. Ik weet het, veel bands hebben het doorheen de jaren als gimmick gebruikt, kijk maar naar wat Mötley Crüe er in 1983 mee deed toen ze ‘Shout At The Devil’ uitbrachten. Maar zeg nu zelf, zijn wij niet een beetje te oud om dat soort spelletjes nog te spelen om een imago hoog te houden? Wij hebben niemand iets te bewijzen en doen wat we doen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 204.
