Tekst: Morbid Geert – Foto’s: Sergii Kovalev
Yurii, eerst en vooral zijn we blij je toch te kunnen spreken, want dat is nu verre van vanzelfsprekend. Wat is de huidige situatie in het deel van Odessa waar je woont? Vrienden van me die in Odessa wonen, dachten dat de Russen zich eerder op andere regionen zouden richten, maar hoe zeker ben je van de toekomst? Tenslotte hoorden we dat er ook raketten op Odessa afgevuurd werden?
‘Het klopt wat je zet: Odessa licht niet rechtstreeks onder een directe aanval en is geen frontlijn-stad, maar dat is wellicht eerder omdat de Russen hun tanden hebben stukgebeten op de Mykolaiv-defensielinie. Zolang ze die stad niet kunnen innemen, is het veilig voor Odessa. Maar ja, er is inderdaad altijd het gevaar van raketaanvallen. Vandaag kwam ik weer naar huis na een korte vakantie en ik was nog maar tien minuten mijn flat binnen, toen plots het bomalarm ging. Even later hoorde ik enkele explosies: een deel van de Russische raketten werden door ons luchtafweersysteem onderschept, maar toch sloegen er nog een tweetal in nabij de haven. En onlangs werd een zestien verdiepingen tellend woonblok getroffen door een Russische raket, dus zelfs als je slaapt kan het nog gebeuren dat je door Russen vermoord wordt in Odessa. Toch proberen we in onze stad een zo normaal mogelijk leven te lijden. Dat is echt nodig voor onze economie om te overleven, en de mensen hier proberen efficiënt en productief te werken opdat we vroeg of laat zouden zegevieren.’
Dit zijn niet meteen de ideale omstandigheden om een nieuw album te promoten, om het met een understatement te zeggen. Maar tegelijk ben je er wel om je verhaal te doen. Hadden jullie twijfels over deze release, zo te midden van dat oorlogsgewoel, of is het beter om ze ongeacht de omstandigheden toch uit te brengen?
‘Goh, weet je, toen de hele ellende begon, dachten we er natuurlijk niet aan om de plaat uit te brengen. Er heerste totale chaos en we wisten zelfs niet eens of we de volgende dag nog in Odessa zouden zijn. Het was verdomd angstaanjagend en we waren totaal verward. Daarom besloten we om via de sociale media onze fans op de hoogte te brengen van wat er in Oekraïne aan de gang was, en dat we nog levend en wel waren op dat moment. Toen alles eenmaal wat begon te stabiliseren en we terug naar een ‘normaal’ leven konden gaan, besloten we al vrij snel om ‘False Light’ toch uit te brengen. Alle geld dat we ermee bijeen kunnen brengen, gebruiken we om onze strijdkrachten te ondersteunen, en bovendien kan de plaat altijd mensen die in de stress leven vooruithelpen. Er zijn dan ook geen argumenten om de plaat niét uit te brengen.’
Moeilijk kan ook
Natuurlijk verwachtte niemand deze oorlog, maar ik kan me voorstellen dat het schrijfproces ook al niet zo makkelijk verliep. Tenslotte eiste de COVID-epidemie in Oekraïne veel slachtoffers, net toen jullie aan ‘False Light’ werkten. Het lijkt erop alsof White Ward zich door niets in de wereld laat dicteren of stoppen, ongeacht hoe negatief de situatie ook is.
‘Op de composities op ‘False Light’ zelf heeft de epidemie geen impact gehad. Dat lag heel anders toen we de ‘Debemur Morti’-EP in 2021 uitbrachten. Mijn grootvader stierf aan COVID en dat viel me erg zwaar, dus droeg ik ook één van de songs aan hem op. Op concertgebied liep het veel slechter, want we moesten enorm veel shows afzeggen, zelfs de show op Roadburn Festival die zo belangrijk voor ons was.’
Tegelijk is White Ward wel het soort band dat in tekstueel opzicht lijkt te gedijen bij negatieve situaties. Tenslotte gaan jullie teksten meestal over existentiële problemen, eenzaamheid, sociale ellende, … wat vaak vergroot werd door de pandemie. Mensen verloren hun jobs, familieleden stierven, meer sociale isolatie leidde tot stijgende trends in alcoholisme en huiselijk geweld. Hoor je daar iets van terug op ‘False Light’ of is dit zeker niet jullie ‘corona-album’?
‘Natuurlijk weerspiegelen die negatieve kanten van het bestaan zich meer in ons bestaan vanwege de pandemie, maar zoals ik al aanhaalde, had dit nooit een rechtstreekse impact op de plaat. Al deze problemen en gruwelen in de maatschappij waren voordien al actueel en zullen dat ook in de toekomst blijven. Ons doel als artiesten is die negatieve aspecten van de moderne menselijke maatschappij te onderzoeken en er over te vertellen in onze muziek.’
Het klinkt vrij cynisch en ik schaam me bijna om het te moeten vragen, maar denk je dat de volgende White Ward-plaat geïnspireerd zal zijn door de Russische vijandigheden en het effect daarvan op de Oekraïense populatie? Tenslotte zijn er veel bands die albums over oorlog schreven, zoals Marduk, God Dethroned, 1914, Bolt Thrower, … Maar slechts weinig van hen ervoeren het aan de levende lijve.
‘Ik ben er behoorlijk zeker van dat onze muziek geïnspireerd zal zijn door deze gebeurtenissen. Toch denk ik niet dat het een plaat zal zijn over oorlogsvoering op zich. Zoals ik al zei, houden we met onze teksten de mensen graag een spiegel voor wat betreft hun slechte kantjes. Die shit manifesteerde zich veel sterker bij de mensen tijdens de pandemie, en nu tijdens de oorlog nog veel meer! We zullen met onze nieuwe teksten dus zeker aantonen waartoe mensen in staat zijn en wat voor beesten ze kunnen worden. Maar tegelijk zal het een heel ander verhaal worden dan bij de bands die je net opnoemde. In hun geval lijkt het vaak een geschiedenisboek, een dagboek of een episch verslag van een veldslag. Wij willen het heel anders aanpakken en de mensen zélf centraal stellen.’
Regels bestaan niet
meeste bands zetten hun plaat in met een compacte song die makkelijk blijft hangen in het hoofd van de luisteraars en die ook zeker eenvoudig te integreren valt in hun live-set. Jullie brengen met opener ‘Leviathan’ echter exact wat de titel aangeeft: een gigantisch beest van niet minder dan 13 minuten, dat ook nog eens behoorlijk complex is opgebouwd. Is er enig opzet gemoeid met hoe White Ward totaal ‘tegen de regels’ in gaat, of is het gewoon een kwestie van je goesting doen?
‘Er is geen doordacht opzet mee gemoeid, maar je hebt gelijk wanneer je stelt dat we de dingen doen die we willen doen en hoé we die willen doen. Ik hou eigenlijk nooit rekening met ‘regeltjes’ wat betreft de lengte of de structuur van een song, want dat vermoordt de creativiteit en creëert een race om een ‘succesvol product’ te genereren. Het is net onze visie en onze werkwijze dat we muziek schrijven die misschien wel onderbewust beïnvloed is door bepaalde muzikale tradities, maar waarbij we de schrijfmethodes voor commerciële muziek wel helemaal vermijden. Maar nogmaals: we doen geen bewuste poging om iets speciaals te creëren, maar schrijven muziek zoals wij dat aanvoelen.’
We zijn er inmiddels aan gewend dat jullie heel wat jazzy stukken integreerden, misschien zelfs meer dan ooit. Nu moet ik toegeven dat ik verre van een jazz-fan ben, maar niettemin ben ik gek op hoe White Ward dat toch weet te integreren! Eén van de weinige andere bands die dat al jaren doen en er nog mee wegkomen ook, is zeker Ulver. Waren zij een bron van inspiratie voor jullie of zijn jullie echt wel pure jazz-fans?
‘Oh, bedankt! Volgens mij zullen we die jazzy elementen altijd wel verder blijven ontwikkelen binnen onze muziek, kwestie van alles nog boeiender te maken. Wat Ulver betreft: mensen vergelijken ons weleens met hen of trekken parallellen, maar eerlijk gezegd werden we nooit echt beïnvloed door hun latere werk. Pas op, ik luister best wel vaak naar die platen en misschien lieten ze wel degelijk een afdruk in mijn onderbewustzijn na. Wellicht ben ik nog het meest meegetrokken door het songschrijven en de gitaren op ‘Bergtatt’, wat toch één van mijn all-time favorieten is. Wat de dark jazz en de daarmee gemoeide sfeer betreft, denk ik dat we eerder onze mosterd haalden bij de klassieke dark jazz: Bohren & Der Club Of Gore, Dale Cooper Quartet, Dictaphones, Angelo Badalamenti’s ‘Twin Peaks’ en oude noir movie soundtracks als ‘Elevator To Gallows’ door Miles Davis. Natuurlijk is dat lijstje niet volledig, maar dat zijn wel de belangrijkste namen.’
Als die saxofoonlijnen klinken, moeten we toch wel vaak denken aan donkere misdaadreeksen of aan ronddwalen in een verlaten stad, om vier uur ’s ochtends in een druilerige regen. Houdt dat steek voor jou?
‘Eigenlijk past dat beeld beter bij onze vorige plaat, ‘Love Exchange Failure’. Dan had je het helemaal bij het rechte eind. Zoals je echter aan het artwork van ‘False Light’ kan zien, zijn we nu naar een ‘droge atmosfeer bij dag’ overgestapt.’
Dat brengt op zich natuurlijk ook de nodige eigenaardigheden met zich mee. Zo waren we erg verrast bij het horen van ‘Salt Paradise’, waarin een zekere Americana-sfeer hangt, of de goth van een King Dude omwille van die markante baritonstem. Leuk dat jullie altijd buiten de hokjes om denken en dit soort onverwachte dingen doen.
‘We proberen gewoonweg op allerlei manieren onze stijl te ontwikkelen, door het aanbrengen van nieuwe concepten, sfeerbeelden en klanken. Het is voor ons echt onmogelijk om een plaat in slechts één stijl te brengen, want dat zou leiden tot stagnatie en zelfherhaling. Daarom zijn we op ‘False Light’ overgestapt van de nare sfeer bij nacht naar een ‘droge dagmerrie’. Daarom leek het me wel gepast om iets van western- en bluesvibes te integreren en zo die sfeer te benadrukken.’
Andere omgeving, andere ellende
De titelsong lijkt alles samen te brengen waar White Ward voor staat. Er zitten enkele van je bruutste stukjes ooit in, waarin zelfs Deïcide-achtige grunts doorklinken, maar evengoed heldere zang met intieme instrumentatie en jazzy stukken. Wilde je de titelsong 15 minuten lang maken om al die ideeën kwijt te kunnen?
‘Nee, het draaide simpelweg zo uit. Ik weet niet hoe je het uitlegt, maar soms ben je aan een song aan het werken en dan kan je er gewoon niet mee stoppen tot je het gevoel hebt dat ie compleet is. Soms heb je dat wanneer een song maar vijf minuten lang is, maar gewoonweg ‘af’ voelt, terwijl je een andere keer na veertien minuten nog steeds het gevoel heb dat je verhaal niet afgelopen is. Het is een erg natuurlijk gegeven, waar niks voorbedacht mee gemoeid is.’
Je haalde net al eens terloops het artwork op de hoes aan. Kan je iets meer vertellen over de link met de teksten? Het is namelijk een erg ongewoon beeld voor een extreme metalplaat, dat verlaten houten huisje op de steppe.
‘Dat beeld is bedoeld als een metafoor voor de titel van de plaat. Het hoofdpersonage van het verhaal verlaat de grootstad, in de hoop dat hij een beter leven zal hebben dat hem kan helen na alle stadse ellende. Helaas loopt hij in die landelijke omgeving en dorpjes dan weer andere menselijke ondeugden tegen het lijf. Dat geruïneerde huis staat voor alle onredelijke verwachtingen en dromen waarmee hij opgescheept zat. En weerom refereren de stijl en kleur van het artwork naar het ‘droge dagmerrie’-concept waarover we het al hadden.
Gewoonlijk vraag ik naar wat de toekomstplannen voor een band zijn, maar wellicht is het extreem moeilijk voor jullie om daar momenteel een antwoord op te geven, niet?
‘Ondanks de oorlog gaan we toch proberen om onze muzikale activiteiten voort te zetten. We weten echter dat alles om ons heen in een oogwenk kan veranderen, maar toch willen we niet bij de pakken neerzitten. Inmiddels zijn we weer beginnen repeteren, dus met een beetje geluk zouden we toch weer een aantal shows willen gaan spelen in de EU, als men ons tenminste de toelating geeft om het land te verlaten in oorlogstijd. De tijd zal het uitwijzen …’
De review van 'False Light' vind je HIER.
