OCEANO

De chaos van Oceano grijpt je op hun nieuwe plaat meteen bij de keel. Opener ‘Wasted Life’ smijt een schreeuw in je gezicht die meteen de poorten naar de hel openscheurt. Het is een donker geheel waarbinnen je hier vertoeft met zeer donkere gedachten en nog zwaarder gitaarwerk. Dit is deathcore die zich onderscheidt van de rest door nooit monotoon te klinken. Tussen alle brutaliteit is er namelijk ook meer dan genoeg plaats voor subtiele, atmosferische riffs en opbouwende stukken die altijd een schone climax kennen. ‘Mass Produced’ is een song die enorm vol klinkt en meerdere solo’s bevat die een applausje verdienen. De drums op deze plaat verdienen ook een pluim. Er is een gezonde dosis dubbele bas, maar je wordt er nooit mee dood geklopt. De theatrale en grandioze, dramatische sounds op ‘Darkness Rising’ gaan voluit richting Lorna Shore qua geluid en Oceano komt ermee weg. Brutaliteit en piano gaan hand in hand. De break op het einde hier bevat bijna scratching en glitch-achtige geluiden en dat is smullen. De pijn en het afzien van frontman Adam Warren is voelbaar in z’n stem. Je wordt meegesleept naar de krochten van de ziel. Bij de vierde song ‘Into The Flames’ krijg je plots djent en rap voorgeschoteld zonder dat het out of place aanvoelt. Lead single ‘Wounds Never Healed’ is een uitstekende keuze. Het techno-beatje dat al snel volledig verkracht en ondergedompeld wordt in zware gitaren slaat meteen aan. Oceano heeft verder op het album ook een emotionele kant die werkt en dankzij z’n stevige stukken nooit te flauw is. Enkel het tussenstuk ‘Interlude’ verraad dat je het kleine mindere deel van de plaat hebt bereikt. Het geheel zwakt gelukkig nooit écht af, blijft creatief verrassen en kent een mooi einde met ‘Broken Curse’. Oceano is een band die richting z’n beste zelve aan het stijgen is. De chaos van dit album is de schoonste die ze al verzameld hebben.