OCEANS

‘Dit wordt ons hardste album ooit’ zeggen veel bands over hun nieuwe album. Meestal valt dat nogal mee. Of tegen. In dit geval zou de band dat best mogen zeggen over het eerste deel van het album. Vocalist Timo lijkt in bezit genomen te zijn door Jonathan Davis (Korn) op bepaalde passages van ‘Awakening’. De woede, radeloosheid en agressiviteit van dat nummer en ‘Sulfur’ grijpen je bij de keel. Het intro dat aan die nummers vooraf ging en het daarop volgende intermezzo ‘Long’ leggen het concept van het album bloot. Tevens vormt het intermezzo een bruggetje naar het lichter verteerbare ‘Home’ en ‘I Want To Be Whole Again’, die niet voor niets als singles naar voren werden geschoven. Intermezzo ‘Clarity’ borduurt weer verder op het intro en eerdere intermezzo en legt het concept verder uit. Hierna volgen het melancholische ‘If There Is A God She Has Abandoned Us’ en ‘I Sing Alone’. Afsluiter en titelnummer ‘Hell Is Where The Heart Is’ stelt een beetje teleur met een meer standaard deathcore georiënteerd geluid. Wanneer je het hele album tot je hebt genomen, heb je een mooie reis afgelegd van een gebroken naar een gelijmd hart, dat sterker is dan ooit. De nummers werden eerder uitgebracht via EP’s, maar als één geheel raken de nummers je nog harder. Het album werkt als een gewoon lekkere, harde en gevarieerde plaat, die nu metal weet te mixen met metalcore, maar ook als een interessante conceptplaat.