PERIPHERY

Er is niet veel wat Periphery écht serieus neemt. Kijk alleen al naar de meest recente albumtitels van het progressieve metalgezelschap: voorganger ‘Periphery IV: Hail Stan’ had al een hilarische titel, maar ook met deze nieuwe telg, die gekscherend ‘Periphery V: Djent Is Not A Genre’ is gedoopt, geeft de band een dikke knipoog mee. Wat de heren wél serieus nemen? Hun muziek. Er werd dan ook knetterhard gewerkt en zelfs opnieuw gestart om van dit ‘P5’ het best mogelijke album te maken. Het betekende in dit geval zelfs bijna het einde van de band en met name frontman Spencer Sotelo ging door een moeilijke tijd. Dat je je dan zo herpakt, is bijzonder. Opener ‘Wildfire’ is immers zo’n track waarmee je als luisteraar vanaf de eerste secondes compleet wordt overrompeld en waarvan de refreinen groots en meeslepend klinken. Uiteindelijk mondt het uit in een jazzy pianostuk, aangevuld met het prachtige saxofoonwerk van Jørgen Munkeby van Shining (NOR). ‘Wax Wings’ is één van de toegankelijkere tracks, terwijl de band verrast met ‘Silhouette’. Wie had ooit gedacht dat een popnummer van Periphery zo adembenemend mooi kon zijn. De band vlecht op vakkundige wijze elektronica en op de jaren tachtig gestoelde pop en synthwave door elkaar heen, maar het werkt heel goed, zelfs tussen superheavy tracks als ‘Everything Is Fine!’ Fans van het computerspel ‘Hades’ vinden in ‘Zagreus’, vernoemd naar het hoofdpersonage, zomaar muzikale verwijzingen naar de game terug, terwijl de band er bepaald geen doekjes om windt dat ze in het afsluitende ‘Thanks Nuobo’ melodieën hebben gebaseerd op ‘Final Fantasy’, van de Japanse componist Nuobo Uematsu. Vandaar dus ook de titel van die track. Als djent (een onomatopee voor het door Meshuggah ontwikkelde geluid) een genre is, dan is het in ieder geval breed en gevarieerd. Dacht je dat ‘Hail Stan’ niet overtroffen kon worden? Dan check deze ‘P5’ maar eens.