PSYCHONAUT

Waar het debuut ‘Unfold The God Man’ al een opvallend sterke plaat was voor een beginnende Belgische band, leggen ze met deze opvolger de lat een stuk hoger, hoewel dit niet direct opvalt. Een eerste vluchtige luisterbeurt kan namelijk een beeld geven van een Tool-, The Ocean-, Cult Of Luna- en Amenra-volger waar de scherpere hoekjes wat van afgevijld zijn. Maar als je er met wat meer aandacht naar luistert, blijkt er zoveel meer aan de hand te zijn. In plaats van het gekende spelen met hard en zacht, lijkt het bij Psychonaut eerder te gaan om een band die een warme, veilige omgeving vol schoonheid en hoop creëert en deze vervolgens meer dan laat opbreken door harde, schurende en agressieve passages. Dat lijkt misschien op hetzelfde neer te komen, maar qua beleving is het een heel ander beestje. Ook gebeurt er net onder de oppervlakte veel spannends qua onverwachte ritmes en riffs, maar dit steeds in dienst van het nummer. Wat wel iets moeilijk is, is dat het titelnummer halverwege de plaat zo’n ongelooflijk beest van een song blijkt te zijn, dat het iets te veel van de aandacht naar zich toetrekt. De rest van de plaat is ongelooflijk mooi, maar dit nummer lijkt (samen met afsluiter ‘Towards The Edge’) toch nog net een niveau hoger te liggen. Iets wat nog meer opvalt door de smaakvolle toevoeging van Colin van Amenra en vooral Stefanie van Brutus. In een rechtvaardige wereld stond dit nummer nu bovenaan de meeste hitlijsten (bestaan die eigenlijk nog?), maar dat neemt niet weg dat de rest van de plaat ook verplicht luistervoer is. Neem de tijd om écht naar de plaat te luisteren en niet te snel te oordelen dat zaken scherper of ‘bruter’ gespeeld kunnen worden en er gaat een wereld voor je open.