Tekst: Stef Maes - Foto’s: Gino Van Lancker
We hadden meteen de indruk dat er een pak aanwezigen met dezelfde intentie present tekende op het immense, vernieuwde terrein. Het was quasi onmogelijk een schatting te maken van hoeveel zieltjes er ronddartelden. Dat het gros van de aanwezigen kwam opdagen om Slipknot aan het werk te zien was dan weer overduidelijk. Dresscode zwart dus en daar mag al eens een masker bij gedragen worden. Opvallend veel jong volk van allerlei genders. Opvallend detail, het kan ook zijn dat we oud worden, maar beha’s zijn anno 2022 blijkbaar not done bij de jeugd. Enfin, we zagen dat het goed was, al rees er twijfel of dat wel zo zou blijven aangezien er een pak volk ontmaagd zou worden eens de negen gemaskerde muzikanten uit Iowa de main stage zouden innemen.
Voorprogramma’s
SLIPKNOT was in Europa om een pak verplaatste concerten van de coronajaren af te werken. Daar werden er dan enkele aan toegevoegd zoals deze Pukkelpopshow. Ondertussen hadden ze een extra reden want op 30 september verschijnt hun nieuwste worp ‘The End, So Far’. Hierdoor voelde je zowel bij de nieuwe als oude garde een gezellige nieuwsgierigheid. Qua productie was er nog niet veel veranderd ten opzichte van de ‘We Are Not Your Kind’ tournee. Geen erg want het overklaste met gemak alles wat we eerder op de dag op datzelfde podium zagen. Bijna allemaal kleurloos. NOTHING BUT THIEVES (5) was saai, LIL UZI VERT (0) niet meer dan iemand met een laptop en een microfoon. Echt waar, wie heeft dat beslist om dit figuur daar te zetten? CYPRESS HILL (6) kan normaal heel wat metalheads bekoren, maar nu klonk het plat en vlak. Senn Dog was er wegens gezondheidsproblemen niet bij en de Slayer-sample tijdens ‘Rock Super Star’ was slechts een gimmick die velen niet eens begrepen. Waarom stond FLEDDY MELCULY (8) gewoon niet hoger? Die moesten voor dag en dauw aftrappen, terwijl die gasten godverdomme vlak voor Slipknot de boel perfect hadden kunnen warm draaien. Ach het is wat het is en SLIPKNOT (9) maakte veel, zo niet alles, goed.
Vroeg kookpunt
Eerst knalde ‘For Those About To Rock’ op ingeven van Metallica uit de speakers waardoor de handen al op elkaar gingen. Vervolgens het zalige ‘Get Behind Me Satan And Push’ van de countryster Billie Jo Spears dat ervoor zorgde dat de megagrote doek vacuüm werd gezogen om hel en verdoemenis op ons los te laten met ‘Distasterpiece’. Wat een binnenkomer! Mensen hadden ogen en oren te kort. Dit was de laatste stop in de Europese trek en niets wees erop dat de band uitgeblust was. Belangrijk op dit soort festivals is om de setlist goed samen te stellen en door ‘Wait And Bleed’ als tweede te selecteren ging de massa direct naar een kookpunt. We hebben het in het verleden al meermaals gezegd en kunnen er eigenlijk niet onderuit: wat een performer is die Corey Taylor. Hij wordt nog straffer met de jaren. Als een ware volksmenner vol goede bedoelingen bespeelt hij het publiek. Zijn bindteksten zijn puur en oprecht. Hij weet ook dat er hier veel aanwezigen zijn die SLIPKNOT voor de zoveelste keer zien en tegelijk een massa eerstelingen. Pukkelpop wordt bedankt voor de uitnodiging en hij weet ook nog dat ze hier 20 jaar geleden voor het eerst waren. Hij maakt prompt de belofte dat het niet zo lang zal duren om weer te keren. Beleefdheid heet zoiets.
Creepy Maskers
De set blijkt een aaneenknoping te zijn van hits. Eentje waar het nieuwe ‘The Dying Song (Time To Sing)’ perfect past. De menigte geniet, op een paar onfortuinlijke meiden na. Allicht stoer willen doen om vooraan post te gaan vatten om leuk Tik Tok filmpje te maken. Wisten zij veel dat lieve, gepoederde neusjes kraken als daar een elleboog of combat shoe tegenaan knalt. Levenslessen, ja SLIPKNOT kent er wat van. Verder geen klachten. Elk bandlid heeft een nieuw masker op en daarbij valt vooral het exemplaar van Ozzy Osbourne’s kersverse schoonzoon Sid Wilson op. Hij draagt zijn vorige zowaar bij hem en dat exemplaar zingt nu. Creepy en vooral verdomd goed gedaan. Clown is met de jaren iets rustiger geworden, maar zich inhouden doet hij zeker niet. Wat een beest. Nieuwkomer ‘Tortilla Man’ Michael Pfaff daarentegen stuitert over het podium. Niets houdt hem tegen, zelfs niet als hij ondersteboven aan zijn percussieplatform hangt. Inburgering noemen we dat.
Volkslied
De gitaartandem Thomson/Root blijft akelig precies en die laatste is blijkbaar een hoop kilo’s kwijt. Drummer Jay Weinberg tot slot wordt ook alleen maar beter. Hij timmert alles vakkundig dicht. Ondertussen blijft Corey dollen met de Maggots. Vanaf ‘Psychosocial’ zet hij de finale in door telkens weer te vragen of we nog eentje meer willen. Keer op keer krijg je de indruk dat er een tandje bijgestoken wordt. Het bouwt op en op om via ‘Duality’ en Custer’ te exploderen in ‘Spit It Out’. Vragen om te gaan zitten hoeft zelf al niet meer en op zijn commando breekt dan de hell los als het time is to set the record straight.
Het is naar adem happen, maar de set zit erop. Nog twee bisnummers die met de legendarische openingstrack van ‘Iowa’ onmiddellijk de toon zet. Een dubbele blast beat en oerschreeuw. Kippenvel als CMFT dan brult ‘here we go again muthafuckers’. ‘People = Shit’, we kunnen ons er zo in vinden. Traditiegetrouw volgt dan het enige echte volkslied der Maggots: ‘Surfacing’. Als een dertienjarige roepen we de longen uit ons lijf. ‘Fuck it all, fuck this world, … Don’t ever judge me!’. Wat een band. En dan hebben jullie de nieuwe plaat nog niet gehoord. Daarover meer in de volgende editie van Rock Tribune.
