Op 20 april 2011 ging er een schokgolf doorheen de metalwereld. Judas Priest stuurt een communicatie rond met de melding dat KK Downing, oprichter van de band en gitarist voor meer dan veertig jaar, besloten heeft om er de brui aan te geven. Nota bene net voor de geplande afscheidstournee. Men wenst hem het allerbeste en stelt meteen de vervanger voor: Richie Faulkner. Van dat moment gaan de wildste speculaties en geruchten – van een vechtscheiding over de gezondheid van de snarenplukker tot geldkwesties – over de tongen. In de loop van de voorbije jaren is daar wat meer duidelijkheid over verschenen, maar we laten Kenneth zijn kant van het verhaal liever zelf doen.
‘Als het even mag, dan zou ik enkele zaken willen verduidelijken. In 2010 was de volledige groep, het management, vrienden en alle betrokkenen bij het bedrijf Judas Priest Music Ltd het er over eens om te stoppen met Judas Priest. Er zou nog een allerlaatste tour doorgaan met de weloverwogen naam ‘Epitaph’. Ik wou echter, om vele verschillende redenen, daar niet meer aan mee werken. In datzelfde jaar bijvoorbeeld was Rob nog op tour en dat is inclusief het Ozzfest Festival, met zijn Halford, en hij speelde al de Judas Priest-nummers. Enkele jaren voordien werd Glenn geconfronteerd met de ziekte van Parkinson. Het was dus zeker niet de bedoeling om daarna nog eens vijftien jaar door te gaan.’
Een logische vraag na dit alles is waarom het uiteindelijk nog tot 2020 duurde voor hij met het idee aankwam om een nieuwe band op te richten. ‘Ik had lange tijd in gedachten dat er misschien nog een opportuniteit kon opdagen om in mijn vorige rol terug te keren, maar een soloalbum heb ik echter nooit overwogen. Kijk, Rob verliet de band voor elf jaar en had vele zijprojecten, en ook Glenn heeft er twee gemaakt met Cozy Powell en John Entwistle, maar ik bleef altijd trouw aan Judas Priest. Ik had geen behoefte aan wat anders. Ik had Rob als zanger, dus waarom zou ik iemand anders nodig hebben? Ik had Glenn als gitarist, dus waarom zou ik zoeken naar iemand anders? Blijkbaar zijn mensen daar verschillend in en daar is niks mis mee natuurlijk. Gewoon, ik zit zo niet in elkaar. Hoe dan ook, net voor ik KK’s Priest wou starten, kreeg ik wel berichten dat ze niet tevreden waren met Andy Sneap en dat ook hij zich niet comfortabel voelde, maar ik vertelde hen dat de deur dicht was en dat zo bleef.’
Op het Alcatraz-festival in Kortrijk waren we blij verrast van het professionele optreden. Een mooie show, een knappe videowall en een sterke setlist vormden een prachtig geheel, maar bovenal was de onwaarschijnlijke prestatie van Tim Owens en KK het summum van de avond. Een brede grijns verschijnt op Ken zijn gezicht. We willen wel eens weten hoe de songs gekozen worden en waarom er niet meer nummers tussen zaten uit de ‘Ripper Years’, temeer omdat Judas Priest die nooit live brengt met Rob achter de microfoon. ‘Ik ben blij dat je het goed vond en Tim is inderdaad heel straf bezig. Ik ben er van overtuigd dat hij nog beter zingt dan vroeger en momenteel bij de beste zangers in de metalwereld behoort. Het lijstje wordt zorgvuldig samengesteld door mijzelf, waarbij ik rekening hou met het feit dat er op een festival een pak mensen rondlopen die onze nummers niet kennen. Het is daarom belangrijk dat we een aantal van de meest gekende songs van Priest spelen om de aandacht vast te houden. Daarnaast is er natuurlijk ruimte om wat meer obscure nummers te brengen en eigen materiaal. Dat is voornamelijk de reden dat er dus slechts één song uit ‘Jugulator’ (‘Burn In Hell’) tussen zat. Je moet ook weten dat die elpees nauwelijks nog te koop waren in de laatste twintig jaar. De jongere generatie kent die platen helemaal niet. Er zijn weloverwogen keuzes gemaakt om vooral KK’s Priest bekendheid te geven. Het is een grote uitdaging om de fans van Judas Priest te laten geloven in mijn band. Niet iedereen accepteert ons en hopelijk verandert dit als ze ons eens aan het werk zagen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 218.
