Hoe is het tot die hereniging van Vio-Lence gekomen?
‘We hebben een aantal shows gespeeld nadat we in 2019 opnieuw zijn samengekomen. We deden een show die uitverkocht raakte. Daarop deden we nog een show die nog sneller uitverkocht. We werden uitgenodigd om op Alcatraz te spelen en de shows waar we voor werden gevraagd werden groter en groter. Ik wilde al een tijdje wat nieuwe thrashnummers schrijven en ging samenzitten met Perry en Sean. We zaten vol inspiratie en de nummers vlogen er gewoon uit. We besloten te gaan uitzoeken wie de nieuwe nummers uit zou willen brengen. We spraken met een aantal mensen die ons wellicht grotere deals konden bieden, maar kozen al gauw voor Brian Slagel en zijn Metal Blade Records. We wilden gewoon vijf nummers doen met dat legendarische label.’
Het was niet moeilijk om in de juiste mindset te komen om nieuwe Vio-Lence nummers te schrijven?
‘Ik moest mezelf een beetje terugbrengen naar de tijd dat ik op de middelbare school zat en ‘American Nightmare’ schreef. Het schrijven van een thrashplaat zit gewoon in mijn DNA. Ik wilde veel van de elementen van ‘American Nightmare’ onderbrengen in de nieuwe plaat, maar ook wat ik nu geleerd heb als songwriter en gitarist én wat we met de moderne technologie kunnen. Het moest echter wel nog rauw, losjes en niet te perfect blijven klinken. Ik wilde de agressie niet verliezen. Veel bands raken een beetje verloren in perfectionisme. Wij speelden wel met een clicktrack om Perry een beetje in het gareel te houden, maar verder wilden we gewoon dat gevoel van een paar jongens die in jeans en T-shirt in de garage staan te jammen.’
“Toen Slayer me vroeg met hen op te treden heeft dat mijn muzikale carrière gered”
Voor je reünie met Vio-Lence heb je je verdienstelijk gemaakt als sessiemuzikant. Hoe was het om met andere bands te spelen?
‘Ja, ik ben ingevallen bij Slayer, Overkill en Nonpoint, heb live opgetreden met The Metal Allegiance en nog een cover album gemaakt met BPMD. Het leek wel alsof er altijd een nieuwe set te leren was de afgelopen tijd, wat me tot een betere gitarist heeft gemaakt. Het was interessant allemaal en zo breidde ik mijn repertoire alsmaar verder uit. Het was als het leren van een andere taal. Tijdens het leren daarvan begin je steeds beter te begrijpen hoe de taal in elkaar zit en wordt het steeds makkelijker die te spreken. Ik ben een beetje die 'invaller' geworden en ik het geeft me het gevoel belangrijk te zijn. Het is steeds een eer gevraagd te worden. Toen Slayer me vroeg met hen op te treden, heeft dat mijn muzikale carrière gered na mijn vertrek bij Machine Head. Ik had wat problemen met zelfvertrouwen en mijn plaats in de muziekindustrie toen zij me vroegen. Gary Holt is een held voor iedereen die houdt van thrash metal en als zo’n legende vindt dat je het waardig bent om in de band te spelen, wil dat heel wat zeggen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 205.
