SUICIDE SILENCE

Ruim twintig jaar na de oprichting is het uit Californië afkomstige vijftal trouw gebleven aan waarom Suicide Silence het levenslicht zag: zo zwaar mogelijke muziek maken. De definitie van ‘zo zwaar mogelijk’ is de voorbije twee decennia weliswaar al eens veranderd, maar dat hoort zo bij een groep die niet wil vastroesten. Verder bouwend op voorganger ‘Become The Hunter’ zijn de groove en melodie doorheen het album meer uitgesproken aanwezig. ‘Remember…’ doet met momenten aan het meest recente werk van Obituary denken. Dat wil niet zeggen dat de plaat niet overloopt van de hakkende brutaliteit. Ook de cavemanriffs en de breakdowns zijn zeker niet weg, maar ze zijn subtieler geïmplementeerd dan wat andere bands in het subgenre tegenwoordig brengen. Denk Despised Icon plus Suffocation plus de dissonante breakdownkant van Unearth vs. het van zwartgeblakerde razernij overlopende Lorna Shore. Vocalist Eddie Hermida gromt en kraait als een wilde, waarbij het diepere spectrum van wat Sven van Aborted brengt een referentie kan zijn. De nieuwe vaste drummer brengt een welkome dynamiek in een strakke, maar natuurlijk klinkende stijl die prima bij de draaiende gehaktmolens past. Als we dan alle referenties optellen, komen we uit bij een modern deathcore-album dat vooral als Suicide Silence klinkt.