1349

Sinds het Noorse 1349 boven de salpeterzuurdoopvont werd gehouden, heeft men altijd van duidelijkheid gehouden. Duidelijkheid over hoe black metal in hun ogen hoort te klinken, want dat was halfweg de jaren 90 aan het scheeflopen, aldus mastermind en frontman Ravn. Je zal 1349 dan ook nooit erg salonfähige black metal horen maken, want deze heren opereren graag op het scherp van de snede. Daarop is deze achtste volwaardige worp geen uitzondering. Alles wat ontbrak bij veel andere black metalbands is hier wél in overvloed aanwezig: grimmigheid, een akelige sfeer, primaire emoties en een drang om alle heilige huisjes in de verre omtrek tot spaanders te trappen. Dat gebeurt vaak aan een schroeiend tempo, al is de reden daarvoor niet ver te zoeken: niemand minder dan Frost (Satyricon) zit zoals steeds achter de drumkit en fuck, wat blijft dat een beest van een drummer. Ook bassist Seidemann en gitarist Archaon zijn nog steeds van de partij. Het betekent dat alle vier de bandleden sinds de eerste release in 2001 meedraaien. Een zeldzaam gegeven, maar het kwartet is erg duidelijk over zijn gemeenschappelijke doel: de meest verwoestende en furieuze black metal mogelijk voortbrengen. Daar is men alleszins weer helemaal in geslaagd, al mag dat op zich niet echt een verrassing heten. Aan verrassingen doet 1349 namelijk niet mee, enkel aan hondsbrutale black.