ACCEPT

‘Beter worden zonder anders te zijn’: met dat motto in zijn achterhoofd sommeerde Wolf Hoffmann, het enige nog originele Accept-bandlid en derhalve de kapitein op het schip, zijn troepen om nieuw materiaal aan te leveren. Of toch de ideeën daarvoor, want het gros van het werk op ‘Humanoid’ sproot naar goede gewoonte voort uit Wolfs eigen gitaar. Stellen dat Accept steeds beter wordt, is een beetje bij het haar gegrepen. Laten we het erop houden dat het zeker niet slechter is geworden en het nieuwe album zijn mannetje weet te staan tussen de zestien voorgaande albums. Sinds de reünie, ondertussen alweer vijftien jaar geleden, heeft Accept geen minderwaardige platen gemaakt en dat doen ze ook nu niet. De muzikale prestatie is zonder meer puntgaaf. Mark Tornillo mag dan zo hees zijn als een overjaarse kat, de rauwe emotie in zijn stem past gewoon perfect bij de muziek. Accept is een stijl op zich binnen de classic heavy metal, een betrouwbaar merk, zeg maar, en daarop is ‘Humanoid’ geen uitzondering, al wordt een zijstapje links en rechts (terecht) niet geschuwd. Die spielerei maakt van de plaat een dynamisch en genuanceerd geheel met de nodige humor, maar ook met Bijbelse inspiratie (‘The Reckoning’), een streepje Midden-Oosten (opener ‘Diving Into Sin’) en een nieuwe draai aan het ‘Frankenstein’-verhaal. ‘Straight Up Jack’ is dan weer een tussendoortje dat Bon Scott maar al te graag zelf zou hebben gezongen. ‘Unbreakable’ is eerder een easy going rechttoe-rechtaan rocknummer dat live brokken kan maken, terwijl ‘Mind Games’ onverwijld een vintage gevoel aanboort en associaties met ‘Metal Heart’ oproept. Het album eindigt zoals het begint: snel en agressief met vinnig gitaarspel. Af en toe waart de geest van Judas Priest door het album, maar dat heeft ook en vooral te maken met de duidelijke hand van producer Andy Sneap in de hele zaak. Kortom, niets op aan te merken, ‘Humanoid’ is gewoon een fijn plaatje!