AD INFINITUM

Zoals de titel het al vermeld, is ‘Downfall’ het derde album op rij voor deze symfonische metalband, hoewel het niet echt kan beschouwd worden als een drieluik. De hoofdrol is, zoals steeds, weggelegd voor de charismatische en talentvolle frontvrouw Melissa Bonny. Eender welk genre kan ze aan en gelukkig voor ons is dat metal. Hoewel er ook heel wat popinvloeden zijn welke het geheel een grote aantrekkingskracht bezorgen en dat voor een heel breed publiek. Dit wordt direct duidelijk bij opener ‘Eternal Rains’ waar de symfonische elementen aanwezig zijn maar toch op de achtergrond blijven. De sterke vocale prestaties trekken alle aandacht naar zich toe met een zangeres die zowel de hoge als lage tonen meesterlijk beheerst en af en toe zelfs wat grunt laat horen. Ook het volgende ‘Upside Down’ is zo’n hit in wording; de flitsende vaart en milde vorm van elektronica zorgen dat het heerlijk luistervriendelijk overkomt en het refrein zit direct diep in het hoofd. Melissa gaat vocaal nog wat verder en laat ook een mezzo-soprane kant van haar stem horen. Nummer na nummer worden gretig geabsorbeerd en verteerd. Soms wat met een melodramatische ondertoon zodat het aanvoelt als een semi-ballad. De eindafwerking laat een rijk gevuld geluid horen waar nergens een open ruimte aanwezig is of er nog een spatie tussen kan. Fans van bands als Amaranthe of Evanescence gaan Ad Infinitum ongeremd omarmen.