AHAB

Na een periode van maar liefst acht jaar komen de Duitsers van Ahab eindelijk aanzetten met een opvolger van het voortreffelijke 'The Boats Of The Glen Carrig'. De redenen voor deze aanzienlijke wachttijd leest u in het interview hiernaast, hier focussen we ons op de muziek. En die is nog steeds om duimen en vingers bij af te likken! Op zich is er bitter weinig gesleuteld aan de ondertussen erg gekende formule, want Ahab excelleert nog steeds in trage, loodzware maar desondanks erg afwisselende en dynamische funeral doom en is tevens nog steeds gezond geobsedeerd door de oceaan en de even talloze als lugubere verhalen hierover. Schitterend nieuws,want laat ons eerlijk zijn, bij Ahab zijn de teksten, inhouden en concepten (deze keer koos men trouwens voor het legendarische 'Twenty Thousand Leagues Under The Seas' van de even legendarische Jules Verne) haast even belangrijk als de muziek. Als geen ander weet de band de haast onbeschrijfelijke schoonheid en de donkere, verstikkende en soms zelfs ronduit angstaanjagende kracht van de oceaan te vertalen naar prachtige en indrukwekkende monolieten van songs en vaak krijg je dan ook het gevoel dat je effectief deel uitmaakt van de creepy, aquatische reis waarop het Duitse viertal ons steeds weer meeneemt. Opener 'Prof. Arronax' Descent Into The Vast Oceans' ramt ons middels ijskoude dissonante riffs, versplinterende blast beats en angstaanjagende duozang van gitarist/vocalist Daniel Droste en gastzanger Chris Noir (van het voortreffelijke Ultha) meteen naar het zwarte hart van de oceaan. Het snelle en verrassende openingssegment, één van de weinige momenten dat men wél van de vaste formule afwijkt, staat in schril contrast met de rest van de song (en in feite ook de rest van de plaat), die veel traditioneler en vertrouwder aanvoelt. Rustige, mooie melodieën en de cleane en statige vocalen van Droste overheersen het tweede gedeelte van het nummer dat zoals steeds baadt in een uitmuntend beklijvende sfeer. Daarna volgen de hoogtepunten elkaar in feite op. 'Colossus Of The Liquid Graves' (check trouwens de machtige videoclip!), 'Mobilis In Mobili', 'The Sea As A Desert' en afsluiter 'Mælstrom' (waar Greg Chandler van Esoteric nog een vocale duit in het zakje doet) zijn allen parels van nummers die de bijna perfecte wisselwerking tussen dreunend en betoverend meesterlijk etaleren en zelfs na ettelijke luisterbeurten nog steeds nieuwe lagen en details onthullen. De algemene sound lijkt, zeker in vergelijking met het van een erg volle productie voorziene 'The Boats Of The Glen Carrig', terug wat rauwer en Spartaans en refereert bij momenten zelfs terug naar de eerste twee platen, iets wat we trouwens als positief ervaren. 'The Coral Tombs' is wederom een erg sterke en bijwijlen zelfs indrukwekkende plaat geworden die fans van de band (en soortgelijke acts als Tyranny, Esoteric en Evoken) zonder enige twijfel liefdevol zullen omarmen.