ALCEST

Diep in onze stoere bast schuilt af en toe een blanke pit. Toegegeven, ze is al wreed aangetast door de tand des tijds en de hardheid des levens, maar dat neemt niet weg dat ze af en toe gevoed moet worden met muziek die het dagelijkse leed verzacht. Op zo’n momenten doen we graag beroep op het Franse Alcest, die inmiddels zo’n beetje de koningen van de blackgaze zijn. Je weet wel, het raakpunt van shoegaze en black metal, waarbij je met gesloten ogen zachtjes wegdroomt en in vervoering wordt gebracht met prachtige melodieën en harmonieuze zang, om dan vervolgens toch weer even flink te worden wakker geschud met een bruusk en snel stuk waarbij black metalkrijsen de boventoon voeren. Op hun laatste twee albums werd de ondertoon in Alcest’s composities alsmaar donkerder en zwaarder op de hand, maar zoals je in bovenstaand gesprek met mastermind Neige al kon lezen, werd het voor hem hoog tijd om terug te keren naar het licht. Daar is hij op ‘Les Chants de l’Aurore’ dan erg goed in geslaagd, want hij lijkt helemaal te zijn teruggekeerd naar de periode van ‘Souvenirs d’Un Autre Monde’ en ‘Écailles de Lune’, waarbij we worden meegenomen naar een wereld van licht en van etherische wezens, een wereld waar je gekwetste ziel wordt gezalfd. Songs als ‘L’Envol’ raken dan ook iets diep in je ziel en zullen je in vervoering brengen, zonder dat het echter melig wordt. Bloedmooi, dat wel! Voor het nodige evenwicht zijn er echter ook weer songs als ‘Améthyste’, waarin voornoemde plotse zwarte uitbarstingen een voorname plek kregen en de dynamiek van het album heerlijk mee versterken. Naar verrassingen moet je niet zoeken, want dit is Alcest zoals je ze altijd kende… maar ook zoals je ze altijd graag had. Waarom iets aanpassen dan? Nee, zet je koptelefoon op, hoop dat het nu eindelijk zomer wordt en ga buiten in een bos zitten genieten van dit muzikale brokje gelukzaligheid!