AVENGED SEVENFOLD

Stilstand is achteruitgang. Bands ontwikkelen zich: accepteer het nu maar. Avenged Sevenfold heeft de metalcore van weleer in de afgelopen jaren ingeruild voor een behoorlijk progressief geluid. Hier is dan ‘Life Is But A Dream…’, de achtste langspeler van de groep uit Huntington Beach. Toen er eenmaal weer een teken van leven van de band kwam in de vorm van de slepende en een beetje zeurderige track ‘Nobody’, was het vooral de vraag of dat nu wel zo’n slimme zet was: was dit nu de track om je na zeven jaar terug mee in de schijnwerpers te plaatsen? Soms vallen dingen pas op hun plek als je ze ziet in de ‘grand scheme of things’. Binnen de context van het album – dat aftrapt met het snelle, korte en krachtige ‘Game Over’, dat op zijn beurt wordt opgevolgd met het fraaie en met een jazzy outro uitgeruste ‘Mattel’ - past het nummer perfect. ‘Nobody’ is tussen dat geweld en het door Mr. Bungle geïnspireerde ‘We Love You’ een rustig en hypnotiserend baken. Tekenend voor dit album en voor tracks als ‘(D)eath’ in het bijzonder zijn de bizarre wendingen welke je verrassen. ‘(O)rdinary’ bevat progressieve funk en had op een vroege plaat van Incubus niet misstaan, terwijl ‘Cosmic’ een groots en meeslepend einde kent. ‘Beautiful Morning’ is een heerlijk progressieve track, waarvan sommige partijen doen denken aan Alice In Chains of Soundgarden, andere aan The Beatles. Eigenlijk moet je wat dat betreft ook de thematiek van het album snappen, om ‘Life Is But A Dream…’ volledig te kunnen doorgronden. Deze langspeler gaat namelijk over de absurditeit van het leven. Fans zullen er na ‘The Stage’ inmiddels wel aan gewend zijn dat Avenged Sevenfold zijn eigen pad kiest en bewandelt. Dat pad heeft tegenwoordig meer met progressieve rock en metal te maken, dan met de metalcore waarmee de band inmiddels ruim twee decennia geleden begon. Avenged Sevenfold heeft zichzelf wat mij betreft volkomen geherdefinieerd. In al zijn eigengereidheid is dit namelijk een heel boeiende plaat geworden en een stuk beter dan ‘The Stage’, welke met terugwerkende kracht misschien zelfs als tussenstation gezien kan worden.