BARK

Boem, knots, BARK. Muziek die klinkt als de zwaarste klok op de Notre Dame met een uitstraling van een niveau waar veel poserbandjes nog niet eens kunnen van aan de hielen likken. Dat is in een paar semi-poëtische zinnen uitgelegd hoe deze vijfde Bark klinkt. Dit is ongetwijfeld het meest verslavende werkje dat hier de laatste tijd de revue is gepasseerd. Als nuchtere recensent moet je opletten dat je niet in de fanboy zone terecht komt, maar met een album als ‘The Time Has Come’, is er bijna geen ontsnappen aan. Het is agressief, hondsbrutaal (hoe kan het ook anders) en het geeft je het gevoel dat je goesting krijgt om de negatieve kanten van je wereld uit de dagen. The Time Has Come is een ‘goei peer oep a bakkes’. De krijgslustige mokerslagen werden omgezet in topnummers als ‘Negativist’, ‘Seven’ en ‘Wanted Man’. Het is thrash, het is groovy, het is heroïsch. Martin Furia is verantwoordelijk voor de sound en bulldozerproductie. Hoedje af voor wat hij ervan heeft gemaakt. Dit is een band die internationaal dient gehoord te worden. Misschien de iets minder grote parel van onze vaderlandse metal- en hardcorescene, maar wel eentje om trots op te zijn. Bark daagt de wereld uit en de wereld zal het horen en voelen. Omvergeblazen, zeg ik u.