BRIQUEVILLE

Wat is België toch ongelooflijk sterk in postrockgeweld! Er wandelen hier zoveel schitterende verloren zieltjes rond dat je moet oppassen bepaalde pareltjes niet uit het oog te verliezen. Zo had ik tot mijn spijt al een tijdje niet meer naar Briqueville geluisterd. Vooral omdat er gewoon te veel anders moois voor m’n neus lag, maar misschien omdat hun muziek, in tegenstelling tot de meeste van hun broertjes, me niet meteen naar de keel vliegt. In plaats daarvan kruipt ze heel voorzichtig, bijna verlegen uit m’n stereo. Maar wat voorzichtig als een lichte tocht begint, groeit uit tot een orkaan van zielslopend mooie muziek. Het is opvallend dat niemand weet wie er achter de maskers en gewaden schuilgaan, maar eigenlijk is dat maar een voetnoot. Het maakt mij tenminste niet uit of het oude grijze mannen of puberende meisjes zijn die dit geluid doen ontstaan, ik ben veel te ver meegesleurd in de storm van m’n eigen gevoelens om me daar mee bezig te houden. Net zoals hun neefjes in Amenra, Pothamus, Psychonaut en TAKH (en… en…) lukt het Briqueville om zonder zich af te laten leiden door gimmicks, met ogenschijnlijk gemak menselijke emoties onversneden op schijf te toveren. Het voelt wat kinderachtig om nu een uitspraak te doen over wie van deze broertjes dat het best doet. Wat ik wel kan zeggen, is dat als je je ervoor open zet, deze ‘IIII’ je ziel van binnen en buiten schoon schuurt.