CABAL

In 2018 zagen we een toen nog jonge Cabal voor het eerst live op Euroblast, in Duitsland, indruk maken. De band had eerder dat jaar debuutlangspeler ‘Mark Of Rot’ uitgebracht en de naam van de Denen gonsde al even rond als een ferme belofte. Zie hier, 6 jaar later, een volwassener geworden band, die inmiddels voor het tweede album op rij bij het grote Nuclear Blast zit. ‘Everything Rots’ is inmiddels album nummer vier en we kunnen wel stellen dat de band in de loop der jaren zijn snoeiharde deathcore verder heeft geperfectioneerd. Wat is gebleven is het weinig subtiele geluid, waarin geen ruimte is voor nuances. Vervolmaakt is echter de formule die men hanteert: sommigen zullen het ‘volwassen worden’ noemen, maar laten we vooral daarvan wegblijven. Met tracks als ‘Redemption Denied’ en ‘Still Cursed’ hoor je simpelweg een Cabal in optima forma. De songs hebben bij Cabal kop en staart en een zekere vorm van catchiness waarop bands als Thy Art Is Murder jaloers zouden zijn. Bovendien kan wel gesteld worden dat de gasten op het album – variërend van Alan van Distant tot Aaron van Ten 56 en Matthi van Nasty – ook daadwerkelijk iets toevoegen aan het toch al niet te flauwe songmateriaal. Gewaagd is overigens de dikke dancebeat zo halverwege ‘Snake Tongues’, maar Cabal kan het zich permitteren. De Denen slaan hiermee een brug tussen twee voor sommigen misschien onverenigbare genres. Was het niet Rob Gee die op gabber party’s in de jaren 90 al Slayer draaide omdat die muziek hetzelfde aantal beats per minuut had? Om maar even aan te geven dat er tussen genres soms meer overeenkomsten zijn dan je op het eerste gehoor zou denken. Het is een tof experiment, dat bovendien voor meer variatie zorgt op het album, dat thematisch handelt over depressies, verslavingen en trauma. Maar Cabal is sowieso eigenlijk al een sprekend voorbeeld van een deathcoreband waarbij eens níet alle tracks op elkaar lijken. Verrassend is wat dat betreft ook afsluiter ‘Sort Sommer’, met een rapbijdrage van het eveneens Deense duo Fabräk. Die zagen we even niet aankomen, maar bevestigt andermaal de open geest van Cabal. Ik zou daarom bijna stellen dat ‘Everything Rots’ misschien wel mijn favoriete deathcoreplaat van de laatste 3 tot 5 jaar is.