CALIBAN

Nog geen jaar nadat de EP ‘Zeitgeister’ verscheen – het project waarin de band zeven nummers uit hun carrière opnieuw opnam maar dan in het Duits – laten deze metalcoremeesters hun dertiende album los op de wereld die na twee jaar duisternis aarzelend maar toch merkbaar begint te verrijzen. Uiteraard speelde het virus en alle kommer en kwel die het met zich teweegbracht een grote rol. Maar ook andere schokkende zaken zoals de bijna-doodervaring van zanger Andreas Dörner vormden een bron van inspiratie. Zo krijg je vooral een duister album waar geen ruimte werd gelaten voor ook maar één tel van vrolijkheid. Al van bij opener ‘Dystopia’ worden alle frustraties van de afgelopen jaren eruit gespuwd en dat op een vloedgolf van metalcore- en hardcoreriffs die ijzersterk voortrazen. Voortreffelijke zanglijnen, een brutale breakdown en pakkende heldere zangpartijen. Het passeert allemaal en het zit heel sluitend in elkaar gepuzzeld. Opvallend is dat er heel hard werd nagedacht over de nummers. Zo klinkt ‘Ascent Of The Blessed’ trager, maar het bevat een onderhuidse dreiging. ‘#Dystopia’ blijft een album met het typische Caliban-geluid; maar dan eentje waarin alle nummers uitzonderlijk sterk voor de dag komen. ‘VirUS’, ‘Phantom Pain’, ‘sWords’, ‘Darkness I Became’, ... telkens wordt agressie afgewisseld met melodie, maar je hoort gewoon dat het een niveau hoger staat. Uiteraard is er ook tijd voor een emo-ballad met de nodige elektro erbij en heel wat gastbijdrages, maar dat is ondertussen ook al verweven in de Calibanstijl. Caliban komt deze keer wel heel verrassend sterk voor de dag.