CIVIL WAR

Toen zanger Nils Patrik Johansson vlak na de release van ‘The Last Full Measure’ (2016) Civil  War verliet, zag dit collectief van ex-Sabaton leden zich genoodzaakt om op zoek te gaan naar een nieuwe frontman. Met Kelly Sundown Carpenter vonden ze iemand die voeling had met de epische, gedragen toon van de voorganger. Bovendien heeft hij als Amerikaan ook van oudsher een connectie met het thema van de Amerikaanse burgeroorlog waar de heren tekstueel de mosterd halen. Een nieuwe tekstleverancier was ingehaald, al kiest hij voor een meer persoonlijke toets. Thobbe Englund kwam de band versterken – ook een vroegere Sabaton-gitarist – zodat Civil War klaar was voor een nieuw hoofdstuk. De heren brengen nog steeds vlotte power metal die soms verrijkt is met symfonische arrangementen en koren. Kelly heeft een lichtjes ander timbre, maar volgt zijn voorganger op met de nodige herkenningspunten, zoals verhalende passie. De jachtige power metal van ‘Oblivion’ heeft een oosters tintje door de melodieën en strijkers, maar hakt er toch lekker in. Wat meer folkinvloeden treffen we aan in ‘Dead Man’s Glory’, terwijl het thema van de oorspronkelijke inwoners van de VS (Indianen) geprezen wordt in het vlotte titelnummer. De opgewekte muziek blijkt dikwijls donkere verhalen te herbergen. De sterkte van het album ligt in het schrijven van goede songs en deze in boeiende volgorde te presenteren. Zo merken we in ‘Heart Of Darkness’ de grandeur en bombast van Kamelot en is er anderzijds een hartverscheurend thema verbonden aan de ballad ‘Andersonville’. De meeste songs zijn echter uptempo, voortvarend en erg aanstekelijk. Thobbe Englund draagt zijn steentje bij met flitsend gitaarwerk en Kelly voelt zich hier duidelijk als een vis in het water. Bovendien rondt men heel sterk af met het beschouwende ‘Battle Of Life’ en het groots opgevatte ‘Custers Last Stand’. Dit is vurige, ietwat gladjes geproduceerde power metal met pit, gegarandeerd een succes als dit live gebracht wordt.