COREY TAYLOR
CMF2
Wat maakt van iemand een groot artiest? Deze vraag kent vele antwoorden. Het is pas wanneer er meerdere van toepassing zijn dat je mag spreken van heuse ster. Zonder blikken of blozen durven we stellen dat daarom Corey Taylor een fenomeen is. Met Slipknot heeft hij het hoogste goed bereikt. Als frontman van Stone Sour zette hij zijn talent en veelzijdigheid nog eens extra in de verf. Ooit kreeg die band de maximum score van ons toen ‘House Of Gold & Bones – Part 2’ verscheen. Na lang wachten kwam in 2020 dan ‘CMFT’, zijn eerste solo album. Hierop had hij alle touwtjes in handen. Dikke schijf, maar als we eerlijk zijn niet de verhoopte knaller. Schrijf ome Corey echter nooit af, want net als je het misschien iets minder verwacht, slaagt hij erin God en klein Pierken te verrassen. Dat is exact wat hij doet met zijn tweede solo worp, ‘CMF2’. Een originaliteitsprijs voor de titel wint hij zeker niet, maar dat zal ons worst wezen. Sprakeloos zijn we van wat Corey ons hier voorschotelt. Een totaal pakketje dat laat horen wat van hem een grote meneer maakt. Elk aspect komt aan bod en net als bij ‘HOGAB Part2’ zijn we diep, diep onder de indruk. Van bij de intro ‘The Box’, eigenlijk al een song op zich, is het prijs. Corey neemt de luisteraar bij de hand om die door zijn universum te gidsen. Daar tref je voor elk wat wils. Hou je van harde stukken dan knalt ‘Post Tramautic Blues’ en ‘All I Want Is Hate’ zo hard op je bakkes dat er van naar adem happen geen sprake meer is. KO tegen het canvas, klaar. Hoor je graag een streepje punk, dat kan met ‘We Are The Rest’. Je houdt er nog een goed gevoel aan over ook. Taylor is echter veel meer dan die brulboei met een lelijk masker. Het is een alleskunner. De ideale popsong, zo omschrijf je best ‘Someday I’ll Change You’re Mind’. Liever rock, dat krijg je met ‘Starmate’, ‘Punchline’ of ‘Dead Flies’. Daar waar hij op ‘CMFT’ misschien te veel verschillende genres de revue wou laten passeren klinkt het nu allemaal een pak natuurlijker. Country werkt bij rockers niet altijd, maar in ‘Breath Of Fresh Smoke’ past die vibe perfect. Met ‘Beyond’ had hij de perfecte eerste single, die eigenlijk alles heeft om een wereldhit te worden. En dan is er nog de breekbare kant van de man met de stierennek. Het beklijvende ‘Midnight’ bijvoorbeeld dat extra klankkleur krijgt van een cello. De kers op de taart is zonder meer ‘Sorry Me’. Een ballade die door merg en been gaat. Kippenvel in het kwadraat. Conclusie: ‘CMF2’ geeft exact weer wie Corey Taylor is, waar hij voor staat en welke weg de man met zijn carrière wil bewandelen. Roept hier iemand album van het jaar? Het zal godverdomme wel zijn!
