DØDHEIMSGARD

‘Onvoorspelbaarheid’ is wellicht de meest toepasselijke term wanneer je wordt gevraagd om Dødheimsgard (of DHG zoals ze het zelf ook afkorten) te omschrijven. Destijds stonden ze mee aan de funderingen van de tweede Noorse black metalgolf .Enkel zanger en gitarist Vicotnik is overgebleven van de initiële bezetting. Veel haast heeft men ook niet, maar dat wil wél zeggen dat, telkens er nieuw werk is, men werkelijk iets te zeggen heeft. Dat doet men nu weer, want ‘Black Medium Current’ is echt een juweeltje geworden. Het is allemaal niet meer zo schuimbekkend als in de begindagen en de vreemde experimenten met avant-garde en industrial hoor je hier evenmin, maar niettemin heeft men negen uitdagende composities geschreven die, op het piano-intermezzo ‘Voyager’ en de wat gebalde afsluiter ‘Requiem Aeternum’ allemaal 8 tot 11 minuten duren. Opener ‘Et Smelter’ gaat nog relatief van start, al zitten er wel wat vreemde toetsenarrangementen in naar het einde toe. Ook ‘Tankespinnerens Smerte’ klinkt relatief ‘normaal’ voor een black metalsong. Daarna staat de deur open voor meer ontdekkingsreizen, zowel voor de muzikanten als voor de luisteraar. Zo is er de haast op synthpop gebaseerde beat die ‘Interstellar Nexus’ aandrijft en de industrial en scifi-effecten naar het einde toe, al blijft het een duister nummer waar je je weg in vindt. Zo zijn er meer van die momenten, want ‘It Does Not Follow’ lijkt haast funky (!) in te zetten, om tenslotte toch over te gaan in razende blastbeats en oer-black metalriffs. Het eerder vermelde ‘Requiem Aeternum’ is wel een opvallende afsluiter: helemaal opgebouwd rond piano, toetsen en de markante, dramatische zang van Vicotnik, die overigens door de hele plaat heen schittert als vocalist extraordinaire. Het voornaamste is dat men erin geslaagd is om, ondanks een zekere complexiteit toch tot een heel samenhangend geheel te komen, veel meer dan in het verleden al eens het geval was. Dat heeft men op een geniale wijze gedaan.