DVNE

Deze Schotten zetten met hun vorige release, ‘Etemen Ænka’, al een huzarenstukje neer. Dat maakt onze verwachtingen natuurlijk hooggespannen. Het album begint krachtig met diepe grunt en gruizige sludge op ‘Summa Blasphemia’. Op ‘Eleonora’ horen we bedwelmende riffs in Gojira-stijl. Naast grunts horen we de zalvende zang van Victor met soms een hoge uithaal, zoals op ‘Reaching For Telos’ en ‘Pleroma’, waar het even lijkt dat hij de bocht uit gaat vliegen en het vals zal gaan klinken. Maar respect, de hoge noten worden netjes gehaald. Victor heeft zijn stem beter onder controle dan op eerdere albums. ‘Abode Of The Soul’ is een feller nummer waar de schreeuwzang dan weer indruk maakt. Ik dacht altijd dat de kracht van deze band met name in de riffs zat, maar de zang van zowel Victor als Daniel Barter mogen niet worden onderschat. ‘Cobalt Sun Necropolis’ heeft iets van een stonergevoel, met een hypnotiserende, herhalende riffstructuur. Het gebruik van keyboards is subtiel en bijzonder efficiënt ingezet en maakt de nummers nog gelaagder. Dit is zo’n plaat die met elke luisterbeurt beter wordt.