EXTREME

“Bij Extreme heb je altijd een hoop passie en af en toe ‘a little piss and vinegar”, geeft Gary Cherone als commentaar bij de release van ‘Six’, het (rara) zesde album van de band die wereldwijd doorbrak met de tegelplakker ‘More Than Words’, maar ook enig geëxperimenteer niet schuwt. Een band met vele gezichten, dus, en dat is op de nieuwe langspeler niet anders. Zes albums in 34 jaar tijd, van haastwerk kun je het viertal uit Boston niet bepaald beschuldigen. Maar misschien is het net die lange tussenpozes die maken dat de band (lees: Gary en gitarist Nuno Bettencourt) de betere nummers uit hun schrijfsessies kunnen selecteren. Daardoor ontsnappen ze aan de rock-‘n-roll-wetmatigheid dat de spoeling met de jaren dun wordt. KISS, Bon Jovi, AC/DC, zelfs de Stones, … allemaal blijven ze verdienstelijk werk leveren, maar de echte vonk was er niet meer. Op ‘Six’ vonkt het wél. Dat hoor je al meteen bij de openers ‘Rise’ en ‘#Rebel’. ‘Rise’ is een bottenbreker met een indrukwekkende riff en een (overigens op de hele plaat) uitstekend zingende Cherone. Classic rock meets grunge met een knipoog naar Pearl Jam en een vleugje Soundgarden als toemaatje. '#Rebel' dendert nog steviger de kamer binnen. De sociaal bewogen song bevindt zich op het kruispunt tussen Metallica en Audioslave, hoe raar dat ook klinkt. En nee, het is nog niet gedaan met de harde pret. Het bijna 6 minuten durende 'X Out' dreunt fors door met een industriële vibe à la Rammstein, maar dat wordt in het refrein afdoende gecounterd met een verrassende melodieuze wending. 'Save Me' klinkt nog een streepje heaviër. Alle elementen van metal, classic rock en grunge passeren de revue, maar er schuilt ook een pakkende boodschap van angst en zelfverwijt in. Het zwaar aangezette en bij momenten onheilspellende 'Thicker Than Blood' zou dan weer niet misstaan op een Alter Bridge-album. We schreven al dat ‘Six’ een gevarieerd album is geworden. Er staan niet alleen potenbrekers op, maar ook luchtiger deuntjes zoals het funky ‘Banshee' dat een duik neemt in het warme bad de jaren 80. Net als ‘Other Side Of The Rainbow’ dat, ook vocaal, meer dan schatplichtig is aan Queen, en 'Hurricane' waar Led Zeppelin om de hoek gluurt, maar ook Simon & Garfunkel aandachtige toechouwers zijn. Conclusie: Extreme heeft een knappe (comeback)plaat gemaakt. We hadden het eerlijk gezegd niet meer verwacht, maar zijn er wel heel blij mee.