GAEREA

Hoe kan je het jezelf als band nog moeilijker maken dan Gaerea dat gedaan heeft?! Nu knalt vierde werkstuk ‘Coma’ hier echter door de boxen en het lijkt erop alsof de Portugezen nog niet aan hun limiet zitten. De ‘cathartic black metal’ van opperhoofd G. en zijn roedel jonge wolven zit naar goede gewoonte weer vol van de meest uiteenlopende gevoelens. De mens is nu eenmaal een vat van emoties en dat inspireert het combo veel meer dan simpele duivelsadoratie. Niet dat het er minder donker aan toe gaat, want onze geest kan minstens zo zwart zijn als de onderwereld. Maar toch, hier en daar schemert er toch iets van een vleugje hoop en licht door in de songs. Niet dat dit een plaat is waar je plots vrolijk fluitend van door het leven gaat lopen, maar frontman G. haalde in ons gesprek al aan dat er meer melodie in de songs zit, waar de chaos en de dissonantie meer naar de achtergrond verdwenen. Daar zit zeker een deel van de reden in waarom je je ondanks het negatieve onderwerp toch niet helemaal miserabel gaat voelen. Verder blijft Gaerea in zekere zin trouw aan wat men al eerder deed. De ophitsende tempo’s die in een mum uit de startblokken kunnen schieten, de op postmetal geschoeide ‘pingelende’ gitaarleads, het heen en weer slingeren tussen gevoelens van exaltatie en ellende,... men wordt er steeds beter in, zo lijkt het wel. De tien songs op ‘Coma’ zijn stuk voor stuk pittige fragmentgranaten die van begin tot einde blijven knallen. Nu ja, niet zoals Marduk, die soms van het begin tot het einde van een song 200 bpm genereren, maar eerder met de nodige gelaagdheid en dynamiek, waarbij je eerst weemoedige openingsakkoorden hebt zoals in ‘Suspended’, om vervolgens in kracht aan te zwellen en uit te groeien tot een wervelwind. In de titelsong worden alle registers opengetrokken: in heel wat opzichten doet deze song denken aan Behemoth (opbouw, arrangementen,...) met een groots gevoel, dankzij de koorzang in de achtergrond. Wellicht is ‘Wilted Flower’ de meest afwijkende song van de plaat, maar zelfs dan nog is het een rasechte Gaerea-song. Nergens komen meer rustpunten voor, maar net daarom past het ook echt wel ergens halfweg de plaat. Wat ons betreft is Gaerea alleszins geslaagd in het opzet om minstens ‘Mirage’ te evenaren en zelfs na -tig keer luisteren kunnen we er niet genoeg van krijgen.