GRETA VAN FLEET

Decennia terug vertelde een goeie vriend me dat Led Zeppelin ‘muziek voor tijdens de zomerperiode’ was. Een uitspraak die me altijd is bijgebleven en qua sentiment ook leek te kloppen. Terugblikkend is het dan ook geen wonder dat Led Zeppelin zoveel succes kende in de States, waar het behoorlijk zonnig kan zijn… De erfenis van het Britse kwartet is enorm en men raakt niet zomaar aan hun mix van blues, hardrock en folk, met een mythische insteek. Toen Michigan-kwartet Greta Van Fleet in 2017 zijn piepjonge neus aan het venster stak, middels de dubbele EP ‘From The Fires’, was het platenkopend publiek laaiend enthousiast. De rockpers ietwat minder, want er werd geraakt aan de erfenis van Led Zeppelin. Twee succesvolle albums later is er nu ‘Starcatcher’. Het moet gezegd, dit is een plaat die sterk ruikt naar wat Robert Plant, Jimmy Page, John Paul Jones en John Bonham een halve eeuw terug fabriceerden. Maar ook zij pikten, zonder enige gêne, van zwarte bluesartiesten als Muddy Waters, Howlin’ Wolf en Robert Johnson en herinterpreteerden. Wat Greta Van Fleet hier ook doet en we vinden het weergaloos. Punt. Wat de drie broers Kiszka en drummer Kyle Hauck brengen is niet alleen het harde rockelement van Zeppelin, maar men waagt zich ook, met succes, op de folky paden van Plant en co, ‘Meeting The Master’ is hier een voorbeeld van en ja, het heeft wat weg van ‘The Rain Song’. De vette groove tijdens ‘The Indigo Streak’ en ‘Frozen Light’ echoën Bonhams gebonk op slagwerk, het gitaarwerk van Jake Kiszka (hij heeft grif toe dat hij er een jaar op gestudeerd heeft) bekent (en erkent) de signatuur van Jimmy Page. Josh Kiszka wordt net iets te veel beschuldigd van Plant na te apen. Als hij vocaal de heliumafdeling opzoekt komt hij eerder in het gezelschap terecht van David Surkamp (Pavlov’s Dog) of Geddy Lee. Qua instrumentatie worden wel mondharmonica en Fender Rhodes, gebruikt, vink maar terug Led Zeppelin aan. Nog een laatste overeenkomst is dat ‘Starcatcher’ zich laat beluisteren als een integraal classic rockalbum, met allemaal topcomposities, net als, inderdaad, we herhalen het niet meer. We vergeven het Josh Kiszka dat hij in zijn huidige verschijningsvorm eerder lijkt op Noah Lang van Club Brugge dan Robert Plant en concluderen dat dit een hemelse plaat is. Voor in de zomer, dat ook.