HALIPHRON

Haliphron is een complete nieuwe naam in de extreme metalscene, maar allesbehalve een onbeschreven blad. Alle bandleden maken namelijk al jaar en dag deel uit van het wereldje en verdienden (of verdienen nog steeds) hun sporen bij Izegrim, God Dethroned, Bleeding Gods, The Monolith Deathcult en Dictated. Het leuke is dat ze niet naadloos zijn gaan voortborduren op wat ze al eerder in hun andere bands deden of nog doen, maar dat er een volledig nieuw pad wordt bewandeld. Niet enkel voor henzelf, maar zelfs voor het leeuwendeel van de Nederlandse metalscene. Ze hanteren namelijk een heel bombastische vorm van extreme metal waarin de orkestratie een hoofdrol fungeert en dat kennen we enkel van Carach Angren, die dat natuurlijk al tot een heuse kunstvorm ontwikkelden. Haliphron doet dat op een heel eigen manier, ook al horen we referenties naar Dimmu Borgir, Fleshgod Apocalypse en soundtrack componisten. Muzikaal gezien is dit een fijne blend van death, thrash en black metal elementen, wat hen de nodige dynamiek en bewegingsvrijheid geeft. Soms klinkt men gejaagd en snel, alsof de duivel hen op de hielen zit, maar even vaak wordt het meeslepend, episch en grootser dan groots. Dat laatste is sterk te wijten aan de sterke toetsenarrangementen van David Gutierrez Rojas, die er ook de nodige koorzangen mee in mixte en er zo een erg visueel geheel van maakt. Dat past bij de dramatische teksten, die erg breed gaan qua thematiek, maar toch overeenkomsten bevatten: het wisselspel tussen prooi en jager. Zo handelt titelsong ‘Prey’ over een jongeman die zelfmoord pleegt nadat hij jaren gepest is, maar na zijn dood zijn nemesis blijft bestoken als geest. ‘Unidentified Mass’ gaat over een gigantisch octopusachtig wezen (dat ook naar de bandnaam verwijst) op de zeebodem, dat wellicht ook de nodige slachtoffers zal maken. De raspende, agressieve, maar goed verstaanbare strot van Marloes Voskuil is perfect geëquipeerd om deze verhalen met de nodige overtuiging te brengen. Erg geslaagde eerste worp van Haliphron.