IHSAHN

Fans van uitdagende extreme muziek weten dat ze bij Ihsahn aan het juiste adres zijn. In zijn jeugdjaren bij Emperor was het zijn compositorisch talent dat hen met kop en schouders boven de rest van de scene uit tilde en ook de solowerken die hij sinds 2005 maakte, waren stuk voor stuk uitdagende werkstukken. Compromisloos en ongehinderd door dogma’s en clichés maakte het Noorse multitalent de meest uiteenlopende albums, waarin je naast zijn eigen kijk op black metal ook genres als dark ambient, rock, jazz, klassiek,… kan horen. Nu is hij terug met alweer zijn achtste album, of is het ‘zijn achtste albums’? Het zelfgetitelde meesterwerk ‘Ihsahn’ is namelijk niet zomaar een plaat, maar een soort van Siamese tweeling geworden. Je krijgt tegelijk namelijk een metalversie én een orkestrale versie. Het mooie daaraan is dat die orkestrale versie niet zomaar een versie is waar de metalinstrumenten uit de mix zijn weggelaten, maar een apart ingespeelde versie waarin andere arrangementen en nadrukken zorgen voor een eigen gezicht. Zelfs het verhaal achter beide platen is anders, zoals je al kon lezen in ons gesprek met de Meester zelf. Niet dat hij zichzelf zo zou noemen, want weinig muzikale grootheden zijn zo bescheiden als Ihsahn. Dat neemt niet weg dat wij deze selfmade man zonder enige terughoudendheid een sonisch genie noemen. Benieuwd wie dat tegenspreekt na het horen van deze twee versies van ‘Ihsahn’, waaraan maar liefst drie jaar werd gewerkt en die je samen dik anderhalf uur mee op reis nemen. De metalversie bevat misschien wel de heftigste black metalsongs die Ihsahn in jaren componeerde, al beperkt hij zich daar zeker niet toe. Een song als ‘The Promethean’ laat dat al snel merken, maar wanneer de blastbeats en opzwepende orkestratie de venijnig zoemende riffs van ‘Pilgrimage To Oblivion’ vervoegen, zal je adrenalinepeil snel de hoogte in gaan. Hier wordt ook meteen duidelijk dat Ihsahn het orkestrale gedeelte beter onder de knie heeft dan ooit en de suspense met sprongen doet toenemen. Je krijgt al snel een erg visuele indruk van de songs, wat mede te danken is aan de invloeden van soundtrackcomponisten als Hans Zimmer, Jerry Goldsmith of John Williams. Latijns getitelde korte intro’s en intermezzo’s als ‘Cervus Venator’, ‘Anima Extraneae’ of ‘Sonata Profana’ markeren keerpunten en zijn eveneens erg bepalend voor de sfeer die vervolgens wordt opgebouwd. ‘Blood Trails Of Love’ bevat namelijk enorm veel onderhuidse spanningen en drama, die ook mooi vertolkt worden in het wisselspel tussen Ihsahns raspende growls en grootse klare zang. Ook ‘The Distance Between Us’ lijkt opgebouwd uit één en al tragedie en is een mooi opstapje naar het negen minuten durende proggy epos ‘At The Heart Of All Things Broken’. Op de orkestrale plaat komt soms de spiegelzijde van voornoemde songs naar voren. Natuurlijk zijn er overeenkomsten en wederkerende thema’s, maar waar ‘The Promethean’ in zijn metalen versie behoorlijk brutaal uit de hoek komt, is de orkestrale interpretatie verrassend speels. Dat kan je niet zeggen van ‘Pilgrimage To Oblivion’, dat in zijn soundtrackjasje meteen zou kunnen dienen voor een verdomd spannend stuk in een thriller als ‘Cape Fear’. In het verleden liet Ihsahn al meermaals horen dat hij niet vies was van klassieke aspiraties, maar wat hij hier laat horen overtreft zijn eerdere uitstapjes in die directie totaal. We kunnen enkel maar nederig het hoofd buigen bij het horen van zo’n briljante brok muziek… Na Vemod is Ihsahn dus al de tweede Noorse artiest die de rest van de scene het nakijken geeft aan het prille begin van 2024!