KARNIVOOL

Het Australische Karnivool vierde via livestream het tienjarig bestaan van zijn magnum opus ‘Sound Awake’. Vanuit het Heath Ledger Theatre in Perth speelde het vijftal het album integraal. Nu is de beleving om vanuit je thuisfront achter je computer een show te bekijken natuurlijk heel anders dan wanneer je in een donker zaaltje tussen andere bezwete muziekfanaten met een biertje in je hand staat. Maar in het geval van Karnivool en ‘Sound Awake’ word je zo in de muziek gezogen, dat je toch even heel je omgeving vergeet. Dat op schitterende, haast cinematografische wijze het niet minder dan perfecte optreden voor een lege zaal is vastgelegd, draagt daar logischerwijze aan bij. De band opent met een statement over de erkenning dat het thuisland toebehoort aan de Aboriginals, om vervolgens vanachter een doek te openen met het waanzinnige ‘Simple Boy’. Het levert prachtige shots op, compleet met silhouetten van de bandleden. Tijdens de nummers die volgen eist de band de aandacht volledig op met imposante arrangementen en technisch vaardig spel. De band werkt zich zo gefocust door de tracks van ‘Sound Awake’ heen. Vlak voor ‘Change’ – dat compleet met didgeridoo wordt gebracht - wordt een korte pauze genomen, waarna frontman Ian Kenny tussen de stoelen van de uiteraard lege zaal gaat staan. Ook dat levert mooie plaatjes op, waarbij gedurende het nummer de spotlight op Kenny het middelpunt van de vlag van de Aboriginals lijkt te creëren. Wanneer de band klaar is – Kenny speelt zelf het akoestische stuk -, volgt ‘Fade’, afkomstig van de ‘Persona’ EP, oorspronkelijk uit 2001. Tijdens ‘Roquefort’ gaat de band nog een stapje verder: een blazerssectie met saxofoon, trompet en trombone maakt zijn intrede voor de met fusion doordrenkte, progressieve rock en metal. De band sluit af met ‘Aeons’, gevolgd door ‘All It Takes’. Die laatste is een ‘nieuwe’ track, maar wat heet nieuw? De band brengt het al sinds 2016 live ten gehore, maar het is nog steeds niet als studiotrack uitgebracht. Het is tijdens die laatste tracks dat de band wat schroom van zich af lijkt te gooien en alles wat losser wordt gebracht. Maar hoe je het ook wendt of keert, ‘Decade Of Sound Awake’ is eigenlijk gewoon anderhalf uur ademloos toekijken. Verdwalen in, nee, verdrinken in muzikale perfectie.