LASTER

Na de bloedblaren die de vorige plaat van Laster op m’n oren (en elders) achterliet, was ik daadwerkelijk een beetje morbide benieuwd hoe de opvolger zou klinken. En hoewel ik zeker niet de deur uit ren om zo snel mogelijk een vogelschedel op m’n rug te laten tatoeëren, moet ik zeggen dat ik deze ‘Andermans Mijne’ bijna aangenaam vind. Dat kan betekenen dat ik op Alcatraz te lang dicht bij de speakers heb gestaan, maar ik heb ook wat minder het gevoel dat ze proberen zo vreemd en tegendraads mogelijk te doen. En zoals we op de vorige platen al konden horen, weten de mannen hoe ze hun instrumenten moeten bespelen en onverwachts zwierige avontuurlijke muziek kunnen schrijven. Sterker nog, na een paar keer luisteren blijk ik niet meer met m’n tanden te knarsen en voel ik me wat mee op reis trekken. Wat mij nog wel in de weg staat, is hoe pretentieus het allemaal klinkt. Nog steeds heb ik bij het beluisteren van de muziek constant het gevoel dat deze heren zich heel slim voelen en dat aan iedereen willen laten horen. Voor iemand anders zou bijvoorbeeld Ulver of Dodheimsgard net pretentieus klinken, maar omdat ik vind dat zij die houding verdiend hebben, val ik er bij die bands niet over. Hoe dan ook veroorzaakt Laster met deze worp alvast veel minder bloed in de stoelgang. Waar ze bijvoorbeeld erg goed in zijn, is op een of andere manier ‘dansen’ met de muziek, in plaats van enkel te trachten de luisteraar weg te blazen. Oh, en het is heerlijk om aan het einde van ‘Stegen Spiegel’ even een van de bandleden ‘Lekker!’ te horen zeggen. Dat maakt het nummer namelijk plotseling menselijk.