LONELY ROBOT

John Mitchell speelt al heel zijn leven bij proggroepen (Arena, Frost*, It Bites) en de ervaring spat natuurlijk van zijn solowerk. Verwacht niet het technische van een prog metalgroep, maar eerder het melodieuze, kalme werk met prachtige solo’s à la Steve Rothery. Ook als zanger is hij enorm gegroeid. Kortom, de man heeft alles perfect in handen, van zang tot instrumenten tot productie. Tien songs van vijf tot zes minuten die het beste van progmuziek bevatten. Dit is het beste album van Lonely Robot tot nu, een plaat die zeker je volledige aandacht verdient. Professioneel en zorgvuldig op alle vlakken. De ballades, zoals ‘Starlit Stardust’ en ‘Mandalay’, zullen zeker ook de niet-progfans bekoren. Ook dat is de sterkte van dit album, een mix van progmuziek met poppy melodieën. Fans van het gevarieerde scala aan geluiden die te vinden zijn op de latere Anathema- en Porcupine Tree-albums en bands als The Pineapple Thief, Sound Of Contact en Mitchells eigen versie van de band It Bites, moeten hier zeker mee verder kunnen.