MANTAR

Twee jaar na het allesbehalve misselijke ‘Pain Is Forever And This Is The End’ zijn onze favoriete hooligans van Mantar terug met een nieuwe slag in het gezicht. De oersound van het duo, een mix van sludge, punk en blackened doom, is uiteraard niet echt veranderd, maar de liefde die beide heren koesteren voor grunge en noise rock, komt dit keer meer dan ooit tot uiting. Denk aan illustere acts als Melvins, Sonic Youth, The Jesus Lizard, L7, Babes In Toyland en, hoe kan het ook anders, Nirvana. Vooral het iconische debuut van die laatstgenoemde, ‘Bleach’, lijkt een speciale plek in de heren hun hart te hebben. Een song als ‘Principle Of Command’ spreekt wat dat betreft boekdelen. Maar ook knallers als de woeste opener ‘Absolute Ghost’, ‘Pit Of Guilt’, het sinister klinkende ‘Halsgericht’ en de vette meeschreeuwer ‘Axe Death Scenario’ mogen hoogtepunten genoemd worden. ‘Post Apocalyptic Depression’ is rauw, puur en primitief en staat als het ware symbool voor de wedergeboorte van een band die de voorbije jaren toch wel door diepe dalen is getrokken (over het hoe en wat verwijzen we u graag door naar het bijhorende interview). De plaat kan echter ook gezien worden als een flink uit de kluiten gewassen middelvinger naar iedereen die de band al te makkelijk in een bepaald hoekje probeert te duwen. In plaats van voort te borduren op de toch behoorlijk succesvolle voorganger, gooit Mantar het roer volledig om en laat men het buikgevoel primeren. Zal iedereen dat waarderen? Dat zal nog moeten blijken, maar iets zegt ons dat de gemiddelde fan het erg zal appreciëren.