MARTY FRIEDMAN

Doorheen zijn rijk gevulde carrière heeft Marty Friedman al heel wat diverse dingen laten horen. Van puur geshred bij Cacaphony en op soloplaten als ‘Dragon’s Kiss’, tot waar thrashgeweld bij Megadeth en luchtigere instrumentale songs op zijn ‘Tokyo Jukebox’-albums. In 1992 verraste Friedman ons met het kalme en emotioneel klinkende ‘Scenes’. Een kunstje dat hij met ‘Drama’ nog eens mooi herhaalt. Behalve het voor deze plaat opzwepend klinkende ‘Thrill City’, staat ‘Drama’ vol met grotendeels instrumentale ballads. Enkel het door Chris Brooks mooi ingezongen ‘Dead Of Winter’ en het Spaans gezongen ‘Rebeldes’ wijken hiervan af. Voor het overige blijft Friedman bij wat hij nog steeds als de beste kan. Het spelen van pakkende instrumentale songs. En zijn album staat opnieuw bol van de mooie melodieën, die nu eens niet uitblinken door de hallucinante snelheid die hij wel eens laat horen. ‘Drama’ is een emotioneel geladen plaat geworden, waarbij de melodie compleet centraal staat. Nummers met veel plaats voor piano, keyboards, cello en zelfs een vleugje viool. Instrumenten die het virtuoze gitaarwerk van Friedman dan ook mooi weten te ondersteunen. Opener ‘Illumination’ laat al meteen de klasse van deze gitarist horen en songs als ‘Song For An Eternal Child’, ‘Mirage’ en ‘A Prayer’ moeten er niet voor onderdoen. Met ‘Triumph’ valt een knap herwerkte versie te horen. Door de piano en de bijpassende viool, verschilt deze versie wel wat met de oorspronkelijke die al terug te vinden was op ‘Scenes’. ‘Rebeldes’ is een knappe afsluiter van deze schitterende plaat is. Een nummer dat perfect wordt voorgegaan door ‘Icicles’, de waarschijnlijk beste track van het album. Op ‘Drama’ laat Friedman nog maar eens horen welke veelzijdige en fantastische gitarist hij is en ‘Drama’ mag dan ook wel bij zijn betere, kalme werk gerekend worden.