MEER

Vijf mannen en drie vrouwen vormen de basis van dit Noors collectief, dat moeiteloos orkestrale pop en symfonische progressieve rock in elkaar laat vloeien. Broer Knut en vooral zus Johanne Kippersund Nesdal schitteren hierbij op zang. Met als inspiratie de complexe relatie tussen het individu en de wereld brengen ze elf goed uitgewerkte en doordachte songs. Niet alleen de violen dragen bij tot een aangename sfeer, maar ook dwarsfluit en zelfs vibrafoon zorgen voor de nodige variatie. De orkestrale arrangementen klinken groots en bombastisch, maar het wordt nooit overdreven. Soms krijg je het gevoel van Electric Light Orchestra in zijn beste dagen en vergelijkingen met groepen als Bent Knee en Mayra Orchestra zijn ook niet uit de lucht. Maar om eerlijk te zijn speelt Meer een divisie hoger door ijzersterke composities en polyfonische vocalen. Men heeft ook geen schrik om buiten de lijntjes te kleuren, zo hoor je strijkerspartijen op een discobeat. Behalve een afsluitende epic van 9 minuten zijn de nummers niet echt lang, maar toch staan ze bol van tempo- en sfeerwisselingen. Je mag het gerust eclectisch noemen, maar wel in de positieve zin. Blijkbaar is men fan van Pain Of Salvation en Opeth, maar zo hard gaat het nooit. Meer bezit een origineel en verfrissend geluid en dat is alleen maar toe te juichen.