MONKEY3

Het nadeel van een nieuwe plaat van Monkey3 is dat je je weer begint af te vragen waarom je niet non-stop naar Monkey3 luistert. Ik ken geen band die de luisteraar zo snel na het sluiten van de cd-lade of het laten zakken van de naald meesleurt in grootse avonturen. Het is moeilijk uit te leggen waarom de jamsessies en solo’s zo enorm tijdloos klinken, maar op de een of andere manier luister je hier een soort muziek die zonder enige mode of versiering gewoon direct op je ziel plakt. Waar zuiver instrumentaal spelen meestal toch een beetje een zwakte is, omdat je de menselijke toets wat mist, komt het hier gewoon niet in je op om een zanger(es) te verwachten. Daar is de muziek vreemd genoeg te groot voor. Natuurlijk bouwen de vrienden uit Zwitserland voort op de momenten van inspiratie van (vooral) Pink Floyd, maar het is zeker geen kopie. Nu mag je je afvragen of deze nieuwe ‘Welcome To The Machine’ héél veel toevoegt aan de voorgaande releases, maar dat is natuurlijk wat oneerlijk. Monkey3 verbaasd door nog steeds te doen waar ze zo goed in zijn. Namelijk de luisteraar in staat stellen om zonder enige externe hulpmiddelen een fantastische trip te beleven. Want ik realiseer me dat het lijkt alsof deze recensie geschreven is na de zoveelste joint (of iets sterkers), maar niets is minder waar op deze gure en kille maandagvoormiddag.