MOONDARK

Na meer dan 30 jaar in bestaan pruttelt de sludgy doom/death metal van Moondark voor het eerst naar boven uit de Zweedse ondergrond. De demo-achtige klank, ietwat van de oude school, die ze zichzelf hebben aangemeten, doet de nummers niet helemaal recht aan. Waar opener ‘Where Once Was Life’ nog eerder de kaart trekt van middelmatige, mid-tempo death metal muteert dit kwintet daarna in een soortement doomy sludgegedrocht dat statig door de woeste, Scandinavische wouden trekt. Waar de openingsriffs van ‘Suffer The Dark’ en ‘Infernal Genocide’ nog machtig zijn en de zinsnede ‘Sloooooow Death’ in ‘Palliative Dusk’ er nog lekker in hakt, is niet alle muziek even beklijvend. In de tweede helft van ‘Sterile Earth’ zoekt de band zijn eigen grenzen op en halen ze uit met loodzware, lange mokers waar zanger Alexander Högbom zijn hart bij kan ophalen met zijn karakteristiek gegrunt en geschreeuw. Het album is op die manier een beetje een dubbeltje op zijn kant geworden en wij kunnen ons van het gevoel niet ontdoen dat er na 30 jaar oefenen net niet dat pietsie meer in dit debuut had kunnen zitten.