NICKELBACK

Vijf jaar na ‘Feed The Machine’ steekt Nickelback opnieuw de neus aan het venster met hun ondertussen al tiende album. De voorafgaande single ‘San Quentin’, ook de opener van de plaat, laat alvast een furieuze band horen en doet onverwijld aan Danko Jones denken. Zou het dan toch een andere, hardere plaat worden? We kunnen die illusie al meteen de kop indrukken. Op ‘Get Rollin’’ staan inderdaad een aantal tracks die je niet meteen in het welbekende zoetgevooisde Nickelback-straatje zou verwachten. ‘Skinny Little Missy’ bijvoorbeeld is een boogieachtig rocknummer met een southern rock-feeling en ook ‘High Time’ situeert zich eerder in een rokerige bar waar de heren van Lynyrd Skynyrd het glas heffen. ‘Vegas Bomb’ rockt er best lustig op los met zwaar aangezette gitaren en een potig refrein en het prettig op en neer golvende ‘Tidal Wave’ zou zo uit de catalogus van Bryan Adams kunnen geplukt zijn. Mooi nummer, dat wel, ook al omdat de backings de song mooi voortstuwen. Maar dan is het uit met de pret, althans als je uit was op verandering. De rest van de plaat bulkt van de typsiche songs waarmee de Canadese band in het verleden miljoenen platen wist te verkopen. Die ietwat melige sing-a-long tracks dus waar veel mensen een pesthekel aan hebben, maar op zich is er met die songs eigenlijk niets mis mee. Chad Kroeger weet perfect hoe hij een goede song moet schrijven. Ongetwijfeld staan hier een pak hits op die het ook live goed gaan doen. Conclusie: op het gevaar af met pek en veren ingesmeerd metalland te worden uitgeschopt, vinden we dit eigenlijk best wel een prima plaat.