PORCUPINE TREE

Wanneer een topband de fans twaalf jaar laat wachten op een nieuw album, dan zijn de verwachtingen hooggespannen en kan het soms tegenvallen. Maar men mag op beide oren slapen, deze Britten zijn er opnieuw in geslaagd om een schitterend werkstuk neer te zetten. Bassist Colin Edwin mag dan wel op mysterieuze wijze de groep verlaten hebben, de baslijnen van Steven Wilson spelen een heel belangrijke rol in de vernieuwende sound. Dat wordt onmiddellijk duidelijk in de openingssong en eerste single ‘Harridan’. Stevige gitaarriffs en atmosferische passages wisselen elkaar moeiteloos af, terwijl Gavin fantastische drumfills uit zijn mouwen schudt. Na een creatieve singer/songwriter compositie wordt het wat agressiever in het politiek getinte ‘Rats Return’, waarin progressieve metal en ambient hand in hand gaan. Ook al heeft de groep reeds lang het juk van Pink Floyd afgegooid, toch baadt ‘Dignity’ in dat sfeertje. Barbieri heeft een groot aandeel in deze proggy song met vintage synthesizers, vrouwelijke vocalen en interessante soundscapes. Na een elektronisch intermezzo komt de pièce de résistance met de 9 minuten durende epic ‘Chimera’s Wreck’, waarin wordt bewezen wat de kracht van de groep is. Het verweven van diverse muziekstijlen, verschillende tempi en gemoedsstemmingen mondt uit in een heus meesterwerk. De teksten zijn trouwens vaak nogal duister en deprimerend, maar toch word je vrolijk van deze muziek. Bij veel groepen kunnen de bonustracks als afdankertjes beschouwd worden, maar hier zijn de laatste drie composities volwaardige songs. De heren zijn erin geslaagd om vernieuwend te klinken zonder hun typische sound af te zweren. En daar was het nu net om te doen.