PRIMORDIAL

Primordial heeft altijd al zo’n beetje het imago gehad van een ernstige band die het grote gebaar niet schuwt en de dingen echt meent. Dit beeld komt op ‘It All Ends’ als vanouds heel sterk naar voren. Op zich is er aan de vertrouwde aanpak waarmee het Ierse viertal een brede fanschare heeft opgebouwd nauwelijks gesleuteld. Tegelijk komt de band op ‘It All Ends’ een pak frisser en vitaler voor de dag dan op hun vorige langspeler ‘Exile Amongst The Ruins’. Wanneer er wordt afgetrapt met het titelnummer word je als luisteraar meegenomen op een rit waarin zowat alle emoties aan bod komen. Op ‘It All Ends’ wordt bij momenten behoorlijk agressief uitgehaald. Een mooi voorbeeld hiervan is het uptempo ‘We Shall Not Serve’ waar je als luisteraar niet onverschillig bij kan blijven en waarbij hun black metalroots duidelijk naar de oppervlakte komt. Tegelijk is er uiteraard ook veel ruimte voor melancholisch materiaal zoals het haast ontroerende ‘Pilgrimage To The World’s End’ waarin uitgepakt wordt met knappe gitaarpartijen. De nummers klokken naar goede oude gewoonte vaak af rond de zeven minuten waarbij op muzikaal vlak veel gebeurt. Alan Averill is opvallend goed bij stem en zingt op ‘It All Ends’ bijzonder gepassioneerd. Onze persoonlijke favorieten van Primordial zullen wellicht altijd ‘Spirit The Earth Aflame’ en ‘The Gathering Wilderness’ blijven, maar ‘It All Ends’ komt aardig in de buurt. Dit is een ideaal album om de herfst op muzikaal vlak al mijmerend mee in te zetten. En het biedt daarnaast ook nog eens stof tot nadenken.