RUNEMAGICK

Runemagick heeft de manier waarop ze doom/death metal brengt haast tot een eigen stroming verheven. De band heeft doorheen de jaren een formule ontwikkeld die nergens echt baanbrekend is, maar die nooit zijn uitwerking mist. Een nummer als ‘Endless Night And Eternal End’ illustreert heel goed de sterkte van Runemagick. Zo wordt er een statige geluidsmuur van zwaar gitaarwerk opgetrokken waarin heel desolaat overkomende riffs vruchteloos lijken rond te dwalen. Het stapvoetse ritme waarbij de drumpartijen als ware mokerslagen op je inwerken – evenals de diepe zang van Nicklas Rudolfsson – maken de zaak verder af. In de tracks ‘The Storm Rode Beyond The Firmanent’ evenals ‘Nocturnal Deities Of Winter’ wordt er weliswaar sporadisch ietwat een tandje bijgestoken, maar het tempo blijft toch overwegend heel traag. De manier van werken van Runemagick lijkt ergens simpel, maar dat is het zeker niet. Er staan slechts zes songs op ‘Beyond The Cenotaph Of Mankind’ en toch schuurt het album tegen de vijftig minuten aan. Om daarbij als band toch steeds te blijven boeien, dat is knap. Eigenlijk is het bijna gewoon crimineel hoe deze band ondergewaardeerd wordt. Als je houdt van het melodieuze werk van bands als Temple Of Void en Hooded Menace, maar eveneens de zwaarte van een band als Extreme Cold Winter weet te appreciëren, dan ga je gegarandeerd veel plezier aan ‘Beyond The Cenotaph Of Mankind’ beleven.