SEAR BLISS

Wat betreft een unicum in de metalen annalen, mag Sear Bliss met de trofee gaan lopen voor het integreren van de trombone in black metal. In hun dertigjarige carrière zijn ze altijd trouw gebleven aan dit principe en ook hun negende studioalbum ‘Heavenly Down’ is daarop geen uitzondering. Het heeft zes jaar geduurd eer we de opvolger van ‘Letters From The Edge’ konden horen, maar het was het wachten waard, want dit is een topper! Wanneer ‘Infinite Grey’ losschiet met zwartgeblakerde furie en het plechtstatige geluid van trombone, dan weten we dat de Hongaarse band in grote vorm is. De scherpe knekelzang van András Nagy is geen haar veranderd, gitaarpatronen zijn heftig maar sierlijk, de muziek ademt en is eerder verheven dan brutaal. ‘Watershed’ is duister en mysterieus zonder zich te verliezen in oppermoderne ADHD-hectiek Integendeel, je zou dit redelijk kalm en mediumtempo kunnen noemen. Wel snel is ‘The Upper World’, maar dat is dan ook door gitarist Márton Kertész geschreven. In het titelnummer horen we prachtige solo’s en vlammend gitaarwerk dat spacey overkomt. ‘Forgotten Deities’ is een verrassing. Deze instrumentale song is atmosferisch en zwevend, geen wonder als je weet dat András dit schreef als soundtrack voor een kortfilm. Met ‘The Winding Path’ gaat de beuk er terug in, maar het is een nummer met een majestueuze opbouw waarin de nodige spanningsbogen opduiken. ‘Chasm’ kennen we van de videoclip. Enige cleane, weemoedige zang als tegenwicht voor de rauwe vocalen werkt hier prima. Telkens zorgt trombone voor een kalmerend aura, de melodielijnen worden soms overgenomen door gitaren. ‘Feathers In Ashes’ is het meest epische nummer, met prachtig soleerwerk, trager draaiende riffs en ook weer even beklijvende cleane samenzang. Het lijdt geen twijfel: ‘Heavenly Down’ is een hoogtepunt in het oeuvre van Sear Bliss, bovendien verpakt in een archaïsche hoes van Kris Verwimp.