SÓLSTAFIR

Sólstafir, een begrip binnen de voor hen veel te nauwe term post metal, presenteert hier in stijl hun achtste creatie met ‘Hin Helga Kvöl’. Wat je als luisteraar eigenlijk moet doen is je ogen sluiten en je oren helemaal openzetten om in een (IJslandse) wereld vol melodie, melancholie en pure emotie terecht te komen. Het feit dat de muziek met momenten heel eclectisch is en zij erin slagen om al de verschillende invloeden en elementen die in de muziek verweven zitten tot een quasiperfecte harmonie te brengen, maakt van hen een unicum binnen de dimensie van het hardere muziekgenre. Aðalbjörn Tryggvason is het meesterbrein achter dit mooi gebalanceerd geheel en hij is en blijft een heel speciale zanger. Zijn stemgeluid is heel herkenbaar en past als gegoten in het magisch muzikale geheel. De vocale benadering kan door puristen misschien gezien worden als ‘niet altijd loepzuiver’, maar dat is duidelijk ook de bedoeling niet. De emotie overheerst en dat is zoveel meer krachtig dan altijd perfect te zingen en je nummer zo oneer aan te doen. Dit is eerlijke puurheid. Over het gehele album hangt trouwens ook een soort melancholie, waar de heren meesters in geworden zijn. Vanaf de droevige en catchy opener ‘Hún Andar’ over het razende titelnummer met zelfs een lekkere ‘Angel Of Death’ vibe tot het afsluitende, heel etnisch klinkende ‘Kuml’ (inclusief prachtig ingezette saxofoon) is dit een ware hitchhike doorheen de oogverblindende IJslandse natuur. Hoogtepunten? Negen, met een speelduur van ruim 48 minuten. Bedankt, Sólstafir.