STEEL PANTHER

Met hun zesde studioalbum-album probeert Steel Panther ook nu weer het warme water niet uit te vinden en dat is maar goed ook. Origineel is het allemaal niet en hier en daar is zelfs schaamteloos leentjebuur gespeeld bij de grote voorbeelden uit de jaren 80. Niets mis mee, als je dat goed doet, mag dat van ons. En Steel Panther doet dat goed, niet in het minst te danken aan de solide songs, gedragen door sterk gitaarwerk van Satchel en de prima zang van Michael Starr. Meer dan de vorige albums keert deze release terug naar de sound van de tweede helft van de eighties, compleet met synth intro in de opener ‘Never Too Late (To Get Some Pu**y Tonight)’. ‘1987’ klinkt zoals de titel aangeeft: verzorgde hardrock met een ferme knipoog naar Guns N’ Roses om van Posion en Cinderalla nog maar te zwijgen. ‘On The Prowl’ is ook een beetje schatplichtig aan Whitesnake en Racer X, vooral dan in die iets kalmere songs want die staan er ook op. Niet te veel, niet te weinig, alles is hier doordacht gedoseerd, aan variatie is geen gebrek. De band grossiert als vanouds in pikante en soms gewoonweg grove teksten, maar eenieder die de band kent, stoort zich daar niet aan. Humor, weet je wel, zei het van het eerder lompe soort. Een van de mooiste songs is het reflectieve ‘Ain’t Dead Yet waarin Satchel het perfect samenvat: deze band is nog lang niet dood.