THE HALO EFFECT

Beste lezer van dit magazine, gooi al uw vooroordelen en analyses over de laatste 25 jaar van de muzikanten van dit The Halo Effect overboord. Je moet op play drukken en ondergaan. Dit is een plaat waar de emotie van afstroomt, ondergedompeld in een perfect geluid. Zelfs de grootste purist zal dus moeten bekennen dat melodieën, zoals die worden gehoord in 'Detonate', veel melodeath bands het nazien geven. 'Pinball Map' van In Flames is dan het eerste nummer dat in je hoofd schiet bij het horen van de eerder vermelde song, maar het is een overtreffende trap omdat het gewoonweg pakkender is. Luister maar eens naar het brugje, wat een klasse! Englin blijkt de uitstekende riffs uit zijn mouw te schudden zoals een duif enthousiast vensterbanken onderpoept. Dit doet hij in combinatie met dat andere icoon uit het Zweedse metallandschap, Jesper Strömblad. De twin guitars zijn altijd meeslepend en tegelijkertijd raken ze je op een plaats waar jij alleen het kan voelen. 'Forever Astray', titeltrack 'March Of The Unheard', opener 'Conspire To Deceive' en, ja hoor, alle andere songs met uitzondering van het afsluitende 'Coda'. Dit is eerder een poging tot een soort modern-klassiek zoals 'In Flames' ook graag eens een stukje maakt. Op zich is het mooi, maar het boeit niet even sterk als alle andere songs. Toch is dit geen argument om niet van dit album te genieten. Je kan hier als echte metalmuziekliefhebber niet omheen. Omdat emotie grenzen overschrijdt en muziek een universele taal is.