THE HELLACOPTERS

Oh yeah baby! Ongeveer één keer per twee jaar mogen ze mij nog eens lastig vallen op mijn boerderij in Zanzibar en da’s als er een nieuwe stoot rock’n’roll van The Hellacopters op de markt komt. Waarom? Omdat ze me altijd zo fucking blij en opgewekt maken met hun op classic rock geënte hardrock’n’roll. En omdat versie 2.0 van The Hellacopters een tweede adem heeft gevonden die hen duidelijk deugd doet. Ze klinken nog steeds als de halfbroertjes van vintage Kiss en MC5 maar daar is niks mis mee. Zolang het maar vooruit gaat. En ‘Overdriver’ doet het niet slecht op dat vlak. De plaat moest iets meer op me groeien dan hun reünieplaat maar groeien doet ze wel. Wat je krijgt is knap gearrangeerde, wild stuiterende gitaarrock die fans van een twee-gitaristen-bezetting natte dromen bezorgt. Met een tijdsduur die ongeveer overeen komt met die van een klassieke vinylplaat zit hier geen overtollig vet aan en dat is beslist een goede zaak. Hail hail rock’n’roll! En nu allemaal samen!